[Γράφει η Ελένη Ισπόγλου]
Θυμάσαι που σου τα έλεγα κι εσύ όλο και με αμφισβητούσες; Θυμάσαι που σου έλεγα πως θα έρθουν νύχτες, που η σκέψη μου θα είναι μόνο μαζί σου; Αυτές οι νύχτες ήρθαν και πρωτόγνωρες αισθήσεις κατακλύζουν το σώμα μου, νιώθοντας πως η ζωή μου σου ανήκει. Σαν να το ήξερα. Για αυτό δεν σε άφησα ποτέ. Πες το διαίσθηση ή κάτι αυθόρμητο μες στην ψυχή που είναι άξιο σεβασμού, πέρα από του κόσμου τη λογική. Είχα δίκιο κι ας μην με πίστευες τότε…
Ελπίζω τώρα να πιστεύεις πως μ’ αρέσει στο όνειρο να χάνομαι. Μαζί σου. Μόνο μαζί σου, ξέρεις. Κι η φαντασία μου σε φέρνει κοντά μου και όλες οι επιθυμίες μου περιστρέφονται γύρω από την αγκαλιά μας, που ακόμη δεν την τιμήσαμε κι όλο μας περιμένει. Κι είχα δίκιο και σε αυτό. Πως εσένα δεν σε συνηθίζω, όσο κι αν χρόνος δίπλα μας περνά. Στα όνειρά μου, με βλέφαρα ανοιχτά, είμαστε κοντά, πολύ κοντά και με απροειδοποίητα αγγίγματα, μαγεύεις το κορμί μου και μου χαρίζεις την τελειότητα του πάθους, ανεμπόδιστα, όπως της πρέπει. Κι ο έρωτας θριαμβεύει ολόγυρά μας και διορθώνει με φιλιά κάθε αδυναμία μας, προσφέροντας στα στήθη μας μία ουτοπική ολοκλήρωση, δίχως τέλος.
Αιχμάλωτη στην αγάπη μου για σένα, σου φωνάζω «Είχα δίκιο!» κι ας νόμιζες πως μία μέρα θα σε αφήσω. Κάθε βράδυ, στο είπα πως παντρεύω τον ψυχισμό μου με τις σκέψεις σου και λουσμένη με μία βαθιά ευγνωμοσύνη, σπάω τη σιωπή μου ουρλιάζοντας «Σε αγαπώ, όπως ποτέ μου δεν αγάπησα!». Σε περιμένω στην αγκαλιά μου, γλυκά να αποκοιμηθούμε, να γίνουμε ένα ως το ξημέρωμα. Μέσα στην κρυφή αρμονία της καρδιάς μου, η ύπαρξη της αγάπης φωτίζει τη ζωή μου. Καθόλου αινιγματική, παντοτινά δική σου. Είχα δίκιο, θυμάσαι τι σου είπα; Σου είχα πει πως “Εμάς τους δυο, μόνο μία ατέρμονη αγάπη θα μας σώσει!”. Κι αυτή η ατέρμονη αγάπη, ήρθε…
https://instabio.cc/eleniispoglou