[Γράφει η Στέλλα Σωτήρκου]
Σ’ ακούω που μου περιγράφεις το σαράκι που σε τρώει. Σαν να διαδραματίζεται μπροστά μου μια ιστορία με βαθύ πόνο. Ένα κομμάτι μου σκέφτεται “Όχι πάλι! Δεν αντέχω άλλο αυτό το σκηνικό! Έχω κι εγώ τα δικά μου καλή μου!”. Η άλλη φωνή όμως, η ομοιοπαθής, αναλύεται σε δάκρυα… “Εσύ που πέρασες τόσα, δεν θα βοηθήσεις; Αφού μπορείς! Μες απ’ αυτή τη προσφορά, θεραπεύεσαι κι εσύ ακόμη!”. Έχει δίκιο η τραυματισμένη μου φωνή. Σ’ αγκαλιάζω μεμιάς και μοιραζόμαστε τη θλίψη. Το φεγγάρι γεμίζει πάνω μας κι εμείς λέμε και κλαίμε. “Μήπως αλλάζει κάτι;” θα ρωτήσει κάποιος καλοθελητής. Σαν γεγονός δεν αλλάζει, ό,τι έγινε, έγινε, η σκοπιά όμως που το μελετάς, μπορεί ν’ αλλάξει, να οδηγήσει είτε στη συγχώρεση και στη λύτρωση, είτε στη μιζέρια, ώστε να αναμασάμε καταστάσεις που δεν κάνουμε βήμα για να τις αλλάξουμε. Η απόφαση δικιά σας…