[Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη]
Τον φοβισμένο άνθρωπο τον καταλαβαίνεις. Βλέπεις τη λαχτάρα για αγάπη στα μάτια του, αλλά παράλληλα το φόβο και το δισταγμό του να αφεθεί. «Πού να τρέχω και να δίνομαι, αφού στο τέλος πάλι τα κομμάτια μου θα μαζεύω… Καλύτερα στη σιγουριά μου!». Έτσι σκέφτεται. Και έτσι προτιμά να παραμένει στη σίγουρη μοναξιά, η οποία σε κλείνει όμως σε έναν ασφυκτικό κύκλο απομόνωσης και ψυχικού μαρασμού. Διότι μπορεί να ερχόμαστε και να πεθαίνουμε μόνοι, αλλά στο ενδιάμεσο υπάρχει η ανάγκη της συναναστροφής με τους άλλους ανθρώπους. Είναι η φύση μας κοινωνική και έχει ανάγκη τον άλλον ως συμπλήρωμα.
Τον φοβισμένο άνθρωπο πλησίασέ τον με αγάπη, ρίξε επάνω στα τραύματά του κρασί και αλοιφή για να επουλωθούν. Αγκάλιασε την πληγή του, διότι ο φόβος μόνο μπροστά στην αγάπη υποχωρεί. Και όποιος φοβάται, δεν έχει αγαπήσει, δεν αγαπάει πραγματικά. Δείξε του υπομονή, διότι τα τραύματα δεν επουλώνονται με πίεση, απαίτηση και επιβολή, αλλά με κατανόηση, συμπόνια, αντοχή. Και ακόμα και αν πολλές φορές σε κουράζει αυτή η υπομονή, μην τα παρατήσεις. Αξίζει η αναμονή, διότι αυτός που πεινάει για αγάπη, μπορεί στο τέλος να σου δώσει ποσότητα χορτασμού αν σε εμπιστευτεί.
Ο φοβισμένος άνθρωπος, δεν βλέπει εσένα συγκεκριμένα ως εχθρό. Οι προηγούμενοι περαστικοί άφησαν λεκέδες στην ψυχή του, βρώμικες περπατησιές επάνω στην καρδιά του. Και συνήθως οι άνθρωποι που μας αγάπησαν, πλήρωσαν τα απωθημένα που μας άφησαν οι άνθρωποι που μας γέμισαν με τραύματα. Τον φοβισμένο άνθρωπο αντιμετώπισέ τον με τρυφερότητα. Κράτησέ του το χέρι, πες του μία καλή κουβέντα, δώσε του ένα χαμόγελο. Δεν χρειάζονται ακριβά δώρα, αυτά για τα οποία δίνεις πολλά χρήματα, στην πραγματικότητα είναι τα πιο ευτελή. Τα σπουδαία είναι αυτά που δεν αγοράζονται. Τον φοβισμένο άνθρωπο μπορείς να τον φέρεις κοντά σου μόνο με αυξημένες δόσεις αγάπης και υπομονής. Και αν αυτό σου φαίνεται δύσκολο, να θυμόμαστε πως η κατάκτηση είναι τέχνη, εμπειρία, ωριμότητα και σοφία μαζί.