Σου γράφω ένα γράμμα, γιατί μου φαίνεται ξεχάστηκες… Σου γράφω ένα γράμμα, όχι για να σου χαϊδέψω τ ‘αυτιά, αλλά για να σου θυμίσω ποια είσαι! Είσαι εκείνο το μεγάλο παιδί που ξέρει ν’ αγαπάει και δεν κρατάει και κακίες. Είσαι εκείνη που πάλεψες πολύ για να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα. Είσαι εκείνη που έκανες τον πόνο γέλιο και μάσησες την αδικία σαν την πέτρα. Είσαι η φίλη που όλοι αγαπούν. Είσαι αυτή που τις πέτρες του λιθοβολισμού από φίλους μέχρι εραστές, τις έκανες θρύψαλα με μια λαβή στην προσευχή σου.
Είσαι αυτή που όταν όλοι σε αμφισβήτησαν, τους έβαλες γυαλιά. Είσαι αυτή που αγαπάς, δίνεις και δεν ρωτάς ούτε γιατί ούτε και πώς. Και πάνω απ’ όλα ανταλλάγματα ποτέ, μόνο σεβασμό ζήτησες, τίποτα άλλο. Δεν πειράζει αν δεν στον έδωσαν. Είσαι αυτή που συμπονάς και νιώθεις τον οποιονδήποτε. Ακόμη και τον εχθρό σου. Είσαι αυτή που αγαπάς το δίκιο και σιχαίνεσαι το άδικο. Αλλά αγάπη μου στη ζωή, δεν είναι όλοι δίκαιοι. Λίγοι, πολύ λίγοι και είναι είδος προς εξαφάνιση.
Είσαι αυτή που τα περισσότερα λάθη σου, τα έκανες εναντίον του εαυτού σου. Όμως δεν έγινες ποτέ το θύμα κανενός εξυπνάκια, χειριστικού εγωιστή, ναρκισσιστή και εραστή της δεκάρας. Είσαι αυτή που σε ρίξανε στον Καιάδα, αλλά βρήκες τρόπο να επιστρέψεις στον ήλιο. Τώρα όμως είσαι και αυτή που καλείσαι να θυμηθείς ξανά την ηχηρή αξιοπρέπειά σου, γιατί κάποιοι σε έκαναν για λίγο δυστυχώς να την ξεχάσεις. Δεν πειράζει, αυτό φτιάχνεται και για πράγματα που φτιάχνονται, να μην στεναχωριέσαι.
Ναι αγαπημένη μου, ήρθε η ώρα να τραβήξεις την γραμμή τον ορίων σου και να πεις ένα μεγάλο “Φτάνει!”. Ένα μεγάλο “Αρκετά!”. Ένα μεγάλο “Ως Εδώ!” και ένα μεγάλο “Σ’ αγαπώ!” σε σένα. Α και που ‘σαι… μην ξεχάσεις να ρίξεις επιτέλους μια τεράστια μούντζα σε δαύτους που το αξίζουν, σε δαύτους που ακόμα νομίζουν πως μπορούν να σε κοροϊδέψουν. Και όχι δεν είναι μικρότητα αγάπη μου, άμα την αξίζουν την μούντζα, ας την φάνε. Έχεις ακόμα πολλά να κάνεις, ρίξε την μούντζα λέω εγώ και πάμε!
Μαρία Τσιντίδου