[Γράφει η Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.)]
Η πληγή που άνοιξες, ακόμα να κλείσει και ο καιρός που περνάει την κάνει πιο βαθιά… Ξέρεις, μαζί σου είχα μάθει πάντα να βάζω ένα μεγάλο τσιρότο πάνω της και να συνεχίζω, μα τώρα την άφησα έτσι να τη βλέπω και να την βλέπεις και εσύ! Αυτή η πληγή ξεκίνησε να αιμορραγεί από τη μέρα που η εμπιστοσύνη κλονίστηκε και σιγά σιγά χάθηκε. Έπειτα άνοιξε περισσότερο, όταν οι λογομαχίες δεν άφηναν χώρο στην αγάπη. Αγάπη; Συγνώμη, δεν το ήθελα, ξέχασα ότι δεν είχες καμία σχέση με αυτό! Πάντα ένας είναι ο νικητής, συνήθως αυτός που αντέχει να φύγει λένε, δεν είναι όμως αυτός, είναι εκείνος που ακόμα και με την αιμορραγία του καθημερινά συνέχιζε να παλεύει… Μην αρχίσεις τα έπρεπε και τα δήθεν! Κανείς δεν μένει αν δεν υπάρχει λόγος και κανείς δεν παλεύει χωρίς κέρδος!
Μιας βραδιάς κλάματα και μιας μέρας υπομονή, μέχρι το επόμενο βράδυ. Δάκρυα που πολλές φορές έκαιγαν την ψυχή, μη τυχόν και τα δεις και πεις “Κοίτα πόση αδυναμία έχει!”. Και το αίμα έτρεχε καυτό και η ψυχή πενθούσε για κάθε φορά που έδινε και κάτι δικό της. Καταδίκη όλο αυτό και μια προσμονή στο να περιμένει το μέλλον για να αλλάξουν όλα. Τελικά έγινε. Τελείωσε και εγώ και η πληγή μου περήφανες συνεχίζουμε και ξέρεις, δεν θα κρυφτώ, ούτε θα την κρύψω, αυτός που θα έρθει θα την φιλήσει με αγάπη και όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Η δική σου όμως δεν θα κλείσει ποτέ, γιατί αυτός που δεν ξεχωρίζει την αγάπη, έχει χάσει από χέρι την ελπίδα της ίασης…