[Γράφει η Άννα Ζανιδάκη]
Σκέψεις που ποθούν να βρούνε ανταπόκριση, να λύσουν τα δικά τους θέματα και τα προβλήματα που θα προκύψουν. Λύσεις που τις προτείνει το μυαλό, καμιά φορά κι η λογική, μα το κυριότερο είναι πως μένει και παραμένει ο μοχλός της εξερεύνησης αλάδωτος κι ανεκμετάλλευτος. Τα γρανάζια της ζωής που λέγονται σχέδια και ο άνθρωπος που ‘ναι ο χειριστής τους, παύει να θέλει να τα διοργανώνει για σωστή λειτουργία και τα αφήνει απενεργοποιημένα και η αδράνειά τους στιγματίζει την κατολίσθηση των δυνάμεών τους. Ένα μαζί που ονειρεύεται ο καθένας, αλλά τα κίνητρα και οι παραδόσεις των κιβωτίων της ευθύνης και της υπομονής, σφίγγουν ασφυκτικά τον κλοιό της επανασύνδεσης των τοιχωμάτων τους, μ’ αποτέλεσμα τα κενά τους να μη βρίσκουν τρόπο κάλυψής τους.
Το δικό μας μαζί λέει και ξαναλέει η ψυχή μας δεν θα ‘ναι σαν των άλλων. Θα ‘ναι ξέχωρο και δυναμικό, καθώς δεν ελπίζουμε μόνο, αλλά και παλεύουμε για την από κοινού συνέχειά μας. Έλα όμως που αυτό το μαζί θα πρέπει να ‘ναι και αμοιβαίο παρά αποφευκτό. Τι να πει κανείς και τι να σημειώσει όταν βλέπει και καταλαβαίνει πως τα πάντα άλλαξαν και οι σχέσεις γίνονται υποσχέσεις με παρατάσεις μιας εύλογης αγωνίας, που όταν πάρουμε χαμπάρι τον εμπαιγμό τους, απλά δίνουμε όχι απλά παράταση, αλλά το παράσημο που τους αξίζει.
Ανοιχτή παλάμη για όσα αυτοί δεν ήταν σε θέση να δουν και να καταλάβουν, για όσα επίτηδες παράβλεψαν, αλλά κυρίως για εκείνα τα πράγματα που θέλησαν άλλοι να ακολουθήσουν κι αυτοί πεισματικά και σπασμωδικά ασπάστηκαν κι αποσπάστηκαν. Ένα μαζί που το ονειρευόμαστε όλοι μας, αλλά δυστυχώς τα δικά μας “θέλω” αντιπαρατίθενται στα πολλά “δεν θέλω” των άλλων και καταλήγουμε όχι να μετρούμε πληγές ψυχής, αλλά βασανιστήρια της ίδιας μας της μη εύλογης απομάκρυνσής μας.
Δεν θέλει κόπο, αλλά θέλει τρόπο να φανεί και να μην υποδυθεί κανένα μας κομμάτι ψυχής, νου και καρδιάς μας, απέναντι σε άψυχα εδάφια, που ‘χουν υποστεί αγρανάπαυση και κυρίως απώλεια συνείδησης του μαζί, αφού το χώρια τους καλύπτει τα δικά τους μη συνειδητοποιημένα κενά ζωής τους. Το δικό μας μαζί, ναι θα ‘ταν η εξαίρεση, αν ήξερες κι είχες τα κότσια να δεις την ψυχή μου κι όχι τη δική σου απολαβή, χάντρα στο κομπολόι σου, ψευδαισθήσεις που έμαθες ή σου ‘μαθαν να ζεις. Μα δεν έγινε το μαζί, γιατί τα δικά μου τα θέλω αγγίζουν σε εξαίρετη ψυχή κι όχι σε συνήθη άνανδρο και απαίδευτο ψυχικό υπόκοσμό σου.