Και η απόφαση επάρθει, «Ένοχος ο κατηγορούμενος!», ένοχος μέχρι αποδείξεως της απιστίας. Δεν σου χρειάζονται στοιχεία, ούτε αποδείξεις, γιατί μέσα στο μυαλό σου, έχει σφηνωθεί για τα καλά πως είναι άπιστος. Έχεις ήδη καταλήξει πως υπάρχει τρίτο πρόσωπο στην σχέση σας.
Θέλεις να ξέρεις κάθε του κίνηση, πού πάει και με ποιον, τι ώρα θα γυρίσει, ποια είναι η συνάδελφος στο γραφείο, με ποιον μιλάει στο τηλέφωνο… Τον παίρνεις συνεχώς στο κινητό για να τον τσεκάρεις και όταν γυρίσει του κάνεις ανάκριση 3ου βαθμού χωρίς να τον αφήνεις ήσυχο ούτε στιγμή. Το μυαλό σου σχεδιάζει σενάρια και σχηματίζει εικόνες που σε τρελαίνουν. Η αρρωστημένη ζήλεια σε έχει κυριεύσει και δεν σ’ αφήνει να σκεφτείς λογικά. Για σένα είναι ήδη ένοχος πριν ακόμα έχεις αποδείξεις για το εναντίον. Τον θεωρείς άπιστο πριν ακόμα απιστήσει. Με λίγα λόγια τον έχεις πρήξει με τις ανόητες υποθέσεις σου και τον ωθείς στο να τις πραγματοποιήσει (μεταξύ μας κι εγώ το ίδιο θα ‘κανα!).
Τελικά γιατί τον έχεις ακόμα, αφού πιστεύεις πως σε απατάει; Γιατί βασανίζεις τον εαυτό σου με «ίσως» και «μπορεί», αφού δεν έχεις αποδείξεις; Μήπως να καθαρίσεις το μυαλό σου και να κάνεις ένα reboot στη σχέση σου; Μήπως να βάλεις τη λογική σου πάνω από τον παραλογισμό σου; Διαφορετικά δεν νομίζω να υπάρχει λόγος να συνεχίσεις αυτή την παράνοια που δεν κάνει καλό σε κανέναν από τους δύο.
Σοφία Β.