[Γράφει η Άνδρεα Αρβανιτίδου]
Το να θες να ζήσεις ζωές δανεικές, να μπαίνεις από την κλειδαρότρυπα του άλλου και να θέλεις ό,τι έχει ο δίπλα σου, δεν είναι αυτό που θα σου δώσει ό,τι επιθυμείς. Απλά θα σου θυμίζει την δική σου ανικανότητα να φτάσεις μόνος σου σε αυτό που η ψυχή σου λαχταράει. Έχεις στρέψει το βλέμμα σου στα άλλα σπίτια και ξέχασες τον δικό σου χώρο. Οι εξέλιξη των άλλων σε κάνει να ζηλεύεις, μα δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι πού είναι η δική σου εξέλιξη.
Ανίκανοι άνθρωποι να αγαπήσουν ακόμα και τον ίδιο τους εαυτό, δεν μπορούν να ζήσουν με τα δικά τους “θέλω”. Δανείζονται στιγμές, ζουν κλεμμένες ζωές και στο τέλος της μέρας, το κενό μέσα τους αντί να εξαφανίζεται, μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Η ανικανότητά σου σε γεμίζει ζήλεια, θυμό και αχαριστία. Πότε θα μάθεις να στέκεσαι στα δικά σου πόδια, να στηρίζεσαι στην δική σου δύναμη και να αγκαλιάζεις μόνο τα δικά σου όνειρα και όχι ξένα. Ανίκανοι είναι κάποιοι, γιατί παρατάνε κάθε προσπάθεια, δεν θέλουν να κουραστούν και έτσι το μόνο που τους νοιάζει είναι να θέλουν ό,τι έχεις, χωρίς όμως οι ίδιοι να κάνουν κάτι για αυτό.
Η εξέλιξη του διπλανού σου πρέπει να σε γεμίζει με ελπίδα, με δύναμη και τόλμη ότι κι εσύ μπορείς να τα καταφέρεις και να έχεις μια ζωή που αξίζεις, μια ζωή που για αυτήν γεννήθηκες. Τείνουμε να μην βλέπουμε το καλό και το όμορφο, να μην χαιρόμαστε για την εξέλιξη του άλλου, γιατί τα θέλουμε όλα, αλλά πραγματικά το όνειρο και η ζωή του άλλου θα μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους; Κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του στόχους και όνειρα για να κλειδώσει την δική του ευτυχία.
https://www.andreaarvanitidou.com/