Κάθε φορά που τα παρατάς, τόσο το σκοτάδι που σε τυλίγει, γίνεται πιο πυκνό, πιο βαθύ. Η παραίτηση δηλώνει παράδοση στον θάνατο, μια ζωή σαν μαριονέτα, δίχως νόημα και δίχως συναισθήματα. Όταν χωρίς να φταις πρέπει να περπατήσεις μέσα στα σκοτάδια που δεν έχουν τελειωμό, είσαι αναγκασμένος να βλέπεις πάντα αυτό το μικρό φως της ελπίδας. Να το ακολουθείς και να μην τα παρατάς.
Αν δεν μάθεις να αγαπάς το μαύρο της ζωής σου, δεν θα εκτιμήσεις το φως που προορίζεται για σένα και μόνο. Μην παρατάς την προσπάθεια όσο κι αν πονάς, όσο κι αν η ψυχή σου έχει ματώσει, ακόμα κι αν τα μάτια σου έχουν θολώσει και δεν βλέπουν καθαρά. Η προσπάθεια να χαμογελάσεις, θα φωτίσει τον δικό σου δρόμο, όπως φώτισε τον δικό μου, την ώρα που πάλευα με τον χάρο. Ένα μου χαμόγελο ήταν αρκετό για να τον βγάλω από μέσα μου, να τον βάλω δίπλα μου και να πορευόμαστε παρέα. Εγώ την ζωή μου και αυτός την δική του. Η παραίτηση τον τρέφει, τον κάνει να σου τρώει την ψυχή. Να πολεμάς για την δική σου μοναδική ευτυχία, να μάθεις να αγαπάς εσένα και τις στιγμές που αναπνέεις. Τις απλές στιγμές που γεμίζουν μια ζωή με αξία.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/