[Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη]
Ναι, είμαι λυσσασμένη για σένα. Γιατί να ντραπώ να το παραδεχτώ; Δεν φοβάμαι πως αυτό θα αμαυρώσει την εικόνα μου στους άλλους. Γιατί οι άλλοι πάντα λένε έτσι και αλλιώς, δίχως να χρειαστεί να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι. Και η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναλώνεσαι στο τι θα πει ο ένας και ο άλλος. Και αν ξενυχτώ για ένα “σ’ αγαπώ” σου, γούστο μου και καπέλο μου. Και λογαριασμό δεν θα δώσω κιόλας. Και ναι, θα το παλεύω και θα το προσπαθώ μέχρι εκεί που θα δω ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική. Γιατί έτσι είμαι εγώ ή του ύψους ή του βάθους. Γιατί έτσι είμαι εγώ, τα θέλω όλα ή τίποτα!
Ναι, είμαι λυσσασμένη για εσένα, δεν φοράω πια αυτά τα σελοφάν της αξιοπρέπειας και την στωικότητα που επιβάλλει η διακριτική ευγένεια. Ναι, δεν θα το δείξω, διότι δεν θέλω τον άλλον να τον φέρνω σε δύσκολη θέση και επειδή η κατάκτηση είναι πάνω από όλα τέχνη. Ναι, δεν το δείχνω, επειδή δεν θέλω ο εσωτερικός μου κόσμος να αναλώνεται από σχόλια άλλων, οι οποίοι μπορεί με τις απόψεις του να σκιάσουν τον δικό μου τρόπο συμπεριφοράς. Γιατί όσο περισσότεροι γνωρίζουν κάποιοι το οτιδήποτε, τόσο περισσότερο θεωρώ πως αυτό μπορεί να φουσκώσει ή να γίνει δυσκολότερο. Γιατί οι απόψεις των πολλών μπορεί να σε ζαλίσουν ή να σε αποσυντονίσουν.
Αλλά ναι, λυσσάω. Αλλά ναι, φυσάω και ξεφυσάω σκεπτόμενη πως θα καταφέρω να πετύχω αυτό που λαχταρώ. Γιατί είμαι λυσσασμένη να σε κατακτήσω. Και ακόμα και αν ξέρω πως αυτό μπορεί να μη γίνει, αυτό δεν με αποτρέπει από το να προσπαθήσω. Διότι μετά την ασχήμια και όλα τα δεινά που βγήκαν από το κουτί της Πανδώρας, στο τέλος βγήκε και κάτι τελευταίο, βγήκε η ελπίδα. Και όσο ζω, είμαι καταδικασμένη να ελπίζω και να αισθάνομαι πως αυτή η λύσσα μου, αυτή η αδημονία μου, ίσως και να πραγματοποιηθεί…