[Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου]
Άνθρωποι αγενείς, θρασείς, με το φαρμάκι έτοιμο για εκτόξευση, εκεί, στην άκρη της γλώσσας. Άνθρωποι που το μόνο που έχουν μάθει είναι να ζητούν, να απαιτούν με αναίδεια ακόμη κι αυτά που δεν τους ανήκουν. Άνθρωποι πονηροί, τοξικοί, με την προσβολή ανά χείρας, ετοιμοπόλεμη. Κι απ’ την άλλη εσύ, που προσπαθείς να εξηγήσεις, να κάνεις σαφή τα όριά σου, τις κόκκινες γραμμές σου. Εσύ, που απορείς για το πώς μπορεί να σκέφτονται, για το πώς μπορεί να φαντάζονται την πραγματικότητα μέσα στο μυαλό τους και κάνεις κάθε δυνατή προσπάθεια να εξηγήσεις, παραμένοντας εντός του φάσματος της ευγένειας, αυτής της ευγένειας που έμαθες από παιδί και που έχει γίνει βίωμά σου, ένα με το δέρμα σου.
Μα τους μοιάζουν… κινέζικα όσα τους λες! Αδυνατούν να κατανοήσουν κι εσύ πεπεισμένος πως απλά δεν θέλουν, εκεί, επιμένεις να λες τα σωστά και δίκαιά σου ξανά και ξανά, με την ελπίδα κάποτε να νιώσουν. Και εντέλει φτάνεις να τιμωρείς τον εαυτό σου με κακή διάθεση, αμέτρητα ψυχοσωματικά και άπειρες αυπνίες. Και κάπως έτσι πάει η ιστορία, κάπως έτσι οι καλοί άνθρωποι οδηγούνται στον ψυχολόγο, απ’ τις συμπεριφορές αυτών που πραγματικά τον χρειάζονται.
“Δεν μπορείς να ορίσεις την συμπεριφορά των γύρω σου, αλλά μόνο την αντίδρασή σου σ’ αυτήν”, λένε. Κι έτσι είναι, γιατί αν ο απέναντι είναι αγενής, θρασύς, πονηρός, προσβλητικός, τοξικός, δεν μπορείς να τον αλλάξεις και δυστυχώς δεν μπορείς μ’ όσα επιχειρήματα κι αν αραδιάσεις μπροστά στα πόδια του, να τον πείσεις ν’ αλλάξει συμπεριφορά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί μάτια μου, δεν μιλάτε ίδια γλώσσα! It’ all sounds chinese to him! Really!
Δεν κατανοεί το τι του λες, γιατί μιλάς σε μια γλώσσα που δεν έχει διδαχτεί. Γιατί τα… “ευγενικά”, είναι μια γλώσσα που δεν την μιλάνε όλοι, δυστυχώς. Κι όλοι αυτοί που τη βρίσκουν με το να προσβάλλουν, να εκμεταλλεύονται, να υποτιμούν, δεν έχουν άλλο χώρο στο σκληρό τους για ξένες γλώσσες, τον έχουν γεμίσει φαρμάκι. It’ s absolutely full, sorry! Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, καταλαβαίνουν μόνο στη δική τους γλώσσα, την σκληρή, την πονηρή, την προσβλητική κι αν θες ποτέ να καταλάβουν, μόνο σ’ αυτή θα πρέπει να τους μιλήσεις, μόνο αυτή ξέρουν.
“Μη τα βάζεις με ηλίθιο, θα σε κατεβάσει στο επίπεδό του και θα σε νικήσει λόγω εμπειρίας” λένε κι έχουν δίκιο. Το ίδιο ισχύει και για τους κακούς, τους μοχθηρούς, τους παρτάκηδες. Το ίδιο ισχύει για όλους αυτούς που ο δόλος και η κακία είναι η δεύτερη φύση τους. Ίσως λοιπόν η σωστή λύση είναι η απομάκρυνση, μιας κι ό,τι δεν λύνεται πρέπει να κόβεται. Θα είχε πλάκα όμως καμιά φορά να τους “σοκάρεις” με το να τους μιλήσεις στη γλώσσα τους πριν αποχωρήσεις. Θα είχες πλάκα να δουν ξαφνικά μπροστά τους τον καθρέφτη τους. Κι ίσως έτσι δεν χρειαστεί να απευθυνθείς εσύ σε ψυχολόγο, αλλά εκείνοι, που έτσι κι αλλιώς είναι αυτοί που τον χρειάζονται.