[Γράφει η Ελένη Ρέγγα]
Ένιωθε περήφανος που δίπλα του είχε αυτή την γυναίκα! Ήταν το τρόπαιό του, η απόλυτη, η προσωπική του επιτυχία σαν αρσενικό. Όταν τον συνόδευε, φούσκωνε το στήθος του σαν παγώνι. Η ζήλια στα μάτια των αρσενικών, του γεννούσε το συναίσθημα μιας προσωπικής δικαίωσης των στόχων του, μιας ανεξήγητης χαράς και απόλαυσης του μεγαλείου του. Ήταν εκείνος που την απολάμβανε γυμνή στο κρεβάτι τους, σαν πεινασμένο λιοντάρι, με ανυπομονησία να χορτάσει την πείνα του, πριν τελειώσει η λαχτάρα του πόθου. Και έτρωγε όσες φορές ήθελε από εκείνη, το είχε κερδίσει αυτό το δικαίωμα! Την «έπλαθε» προσεκτικά μην την σπάσει. Κάποτε θα έβλεπε και εκείνη την διαφορά στον χαρακτήρα της, στην αυθάδικη συμπεριφορά που είχε μέχρι να τον θελήσει ολοκληρωτικά.
Εκείνη έβλεπε αδιάφορα τον πόθο του παντού σε κάθε βήμα σε κάθε κίνηση της! Τα πρώτα χρόνια της κοινής ζωής τους, δεν το απολάμβανε ιδιαίτερα, πίστευε πως την επιδείκνυε προς ικανοποίηση ενός αντρικού εγωισμού που δεν καταλάβαινε, αλλά το δεχόταν σαν ακόμα ένα προσκύνημα στο βωμό της ομορφιά της! Βλέπετε είχε μεγαλώσει όμορφη, την αντιμετώπιζαν πάντα σε σχέση με την ομορφιά της, πότε με την αξία της και αυτή η κατάσταση την βόλεψε εν μέρη. Γιατί να προσπαθεί με επιχειρήματα να κρατήσει τις απόψεις της; Αρκούσε ένα ναζιάρικο βλέμμα, ένα σταυροπόδι που θα αποκάλυπτε τα πόδια της! Όλες οι επιθυμίες εκπληρώνονταν και αυτό το όφειλε στη ομορφιά της! H όμορφη αποζητούσε το όμορφο. Δεν μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της δίπλα σε έναν άσχημο άντρα. Απέρριπτε χωρίς να νιώθει, χωρίς να ανακαλύπτει με μοναδικό μέτρο, εκείνο που την μέτραγαν. Την ομορφιά!
Εκείνος όμως δεν δεχόταν το “όχι” σαν απάντηση. Καμία απόρριψη δεν ήταν αποδεχτή και σίγουρα όχι από εκείνη. Δεν ήταν όμορφος, αλλά είχε ένα δυνατό πλεονέκτημα, ήταν γνώστης του λόγου, από την εμπειρία των περισσότερων χρόνων πάνω στην γη και αυτό τον έκανε από άσχημο, γοητευτικό. Αρκεί να της μίλαγε. Μετά θα έβρισκε τον τρόπο να την κάνει δική του. Η διαφορά ηλικίας του έδινε πόντους σε ένα παιχνίδι που τολμούσε να παίξει, αλλά όχι ακόμα «ανοιχτά» μαζί της.
– Θέλω την κόρη σας, γυναίκα μου, Κύριε Καρδέα. Γνωρίζετε ποιος είμαι, δεν θα της λείψει τίποτα. Σας ενημερώνω πως πλέον θα είναι μαζί μου… δεν άφησε περιθώρια, αλλά προβληματίστηκε στην κουβέντα του πατέρα της.
– Η κόρη μου κύριε Βαλουξή, είναι μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Θέλει πειθαρχία συναισθημάτων και πλάσιμο ψυχής. Είναι φιλήδονη και αυθάδης! Οφείλω να σας το πω να γνωρίζετε…
Ήταν όπως το είπε ο πατέρας της! Βόμβα που σκότωνε μόνο με ένα βλεφάρισμά της! Τον απέρριψε πόσες φορές δεν θυμάται, με την υπεροπτική, αυθάδικη γλώσσα της τον μαστίγωσε. Αυτή που μήνες αργότερα φιλούσε το στόμα του με πάθος και εξερευνούσε τον λαιμό και το στέρνο του. Την κατάφερε ο θεοπλάνος και την κέρδισε. Κάπου ανάμεσα στα μάτια και το στόμα, της μίλησε για αγάπη, της έδειξε αγάπη! Έδωσε τα πάντα του απροκάλυπτα, με ειλικρίνεια και με μεγάλη υπομονή δίδαξε την εσωτερική ομορφιά των ανθρώπων, εκείνη που δεν έφτανε να «δει», που απέρριπτε χρόνια, η όμορφη. Η δική του όμορφη είχε μεταμορφωθεί σε έναν όμορφο άνθρωπο, ξεπερνώντας τον εαυτό της και τον ίδιο!
Χρόνια αργότερα, που η εξωτερική ομορφιά της είχε ξεθωριάσει, ένιωθε πιο όμορφη από ποτέ! Ένιωθε πλήρης και περήφανη με όσα είχε κατακτήσει δίπλα του. Ήταν σημαντικό να γνωρίσει την αξία της με έργα και όχι με μια εικόνα προσωρινή και φευγαλέα. Πλέον η ομορφιά ήταν επίκτητη, όχι δεδομένη. Όταν την πέταξε από πάνω της, απελευθερώθηκε μια για πάντα! Γνώριζε πλέον πως η μεγαλύτερη ομορφιά είναι εκείνη που δεν φαίνεται!