[Γράφει η Χρυσάνθη Σ.]
Να το πάλι… Αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, αυτό το πετάρισμα στα μάτια, αυτή η αίσθηση του θέλω να σε δω. Τι έπαθα απόψε; Γιατί σε σκέφτομαι ξανά; Γιατί περνάω από τα μέρη που σε γνώρισα; Τι με έπιασε; Θυμάμαι εκείνη την καφετέρια, το πρώτο μας παιχνίδι. Έφηβοι και οι δύο. Σε είχα ερωτευτεί παράφορα. Ναι, αυτό έκανα, σε είχα ερωτευτεί. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό, μέχρι που το ένιωσα μαζί σου. Κι ύστερα έφυγες. Και μιλούσαμε πολύ. Θυμάμαι ήθελα να σε βλέπω συνέχεια, σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο.
Άτιμες αναμνήσεις. Πάλι δάκρυσα, πάλι ένιωσα εκείνη την σπίθα που είχα όταν σε έβλεπα. Κι όταν βρισκόμασταν μαζί, ήθελα τόσο πολύ να σε αγγίζω! Ένιωθα βασίλισσα μέσα στην αγκαλιά σου! Ήσουν η πρώτη μου αγάπη, ήσουν ο δάσκαλος του έρωτα, ήσουν για μένα ο κόσμος όλος. Και τα χρόνια πέρασαν και διαλέξαμε χωριστή πορεία. Σ’ ένα κομμάτι κάπου μέσα μου, θα γράφει επάνω το όνομά σου. Θα γράφει δίπλα του “Σε ευχαριστώ!”. Σε ευχαριστώ που με άφησες, σε ευχαριστώ που ήσουν για μένα η αρχή, σε ευχαριστώ που δεν ήσουν το τέλος. Σε ευχαριστώ και πάντα θα είμαι ευγνώμων στην δική μας ιστορία.
Δεν ξέρω πώς θα ήταν τα πράγματα αν ήταν αλλιώς και δεν θα το μάθω ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι πως η αγάπη ξεπερνά τον πόνο του μίσους. Η αγάπη θέλει αγάπη. Και εσύ ήσουν ο πρώτος που μου έμαθες για αυτήν…