[Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου]
Καλή για τα δεδομένα σου. Επαρκής για τα ζητούμενά σου. “Σωστή” εμφάνιση και συμπεριφορά. Κατάλληλο “επίπεδο” και “τρόποι”… Όλα οκ λοιπόν κι είπες ας δοκιμάσω, να δούμε πώς θα πάει κι αυτό… Και περνούσε ο καιρός κι εκείνη παρέμενε απλά “επαρκής” και τίποτα παραπάνω μέσα σου. Κι εσύ έμενες εκεί, γιατί ok, κάλυπτε τις όποιες ανάγκες σου, ήταν αρκετή για ό,τι ζητούσες. Μα όσο περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο σιγουρευόσουν πως αυτό ήταν το top σημείο στο οποίο θα μπορούσε να φτάσει μέσα στην καρδιά σου, πως δεν υπήρχε περίπτωση να αισθανθείς κάτι παραπάνω, να θελήσεις κάτι παραπέρα. Και ok… δεν είναι κι έγκλημα! Μια σχέση βολέματος, μια σχέση χλιαρή, που κάποια στιγμή θα τελειώσει, δεν χάθηκε κι ο κόσμος! Οι πρώτοι ή οι τελευταίοι; Εξάλλου οι σχέσεις ουσίας, αλήθειας κι απολυτότητας είναι η εξαίρεση, αυτή που προφανώς ψάχνουμε όλοι, μα πριν την βρούμε, αναλωνόμαστε σε μέτρια, ανούσια. C’ est la vie…
Κι ίσως όντως δεν ήταν έγκλημα, όσο δεν άγγιζες χορδές που δεν σου ανήκαν, μιας και μόνο επιφανειακά επικεντρωνόταν το ενδιαφέρον σου. Ίσως δεν ήταν έγκλημα όσο δεν ξεστόμιζες όρκους, υποσχέσεις, όνειρα και “σ’ αγαπώ”, που… μάντεψε (!) μπορεί και να τα πίστευε! Ίσως δεν ήταν έγκλημα, μέχρι που αποφάσισες να ανοίξεις το κουτί με τις “fix δηλώσεις έρωτα” (ή το κουτί με τις μαλακίες – δεν ξέρω, οι γνώμες διίστανται), για να την παραμυθιάσεις και να την κρατήσεις κοντά σου για όσο σου κάνει κέφι να ξοδέψεις λίγο ακόμη κενό χρόνο, μέχρι ν’ αποφασίσεις πως ίσως είναι καιρός να ψάξεις κάτι άλλο. Μέχρι τότε ίσως δεν ήταν έγκλημα, άκου όμως κάτι… μετά έγινε! Γιατί σ’ αρέσει ή δεν σ’ αρέσει να το σκέφτεσαι έτσι, αντέχεις ή δεν αντέχεις να το ξεστομίσεις, είναι έγκλημα να παίζεις με ψυχές, καρδιές και συναισθήματα. Είναι έγκλημα να παίζεις με ανθρώπους, γιατί συγνώμη που στο χαλάω το παραμυθάκι, αλλά δεν ήταν η… Barbie σου! Γιατί (μην κρίνεις εξ ιδίων) υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που νιώθουν, αισθάνονται, εμπιστεύονται, ονειρεύονται κι ελπίζουν. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αγαπούν…
Κανείς δεν μπορεί να σε υποχρεώσει (κι ειλικρινά δεν χρειάζεται κιόλας) να την αγαπήσεις, κανείς δεν μπορεί να σε κάνει με το στανιό να την ερωτευτείς, κανείς δεν μπορεί να σε βάλει με το ζόρι να βρίσκεσαι δίπλα της εσαεί… Αλλά γιατί να ντύνεις με τούλια τα μέτρια, που ξέρεις ότι θα παραμείνουν μέτρια; Γιατί να ντύνεις με ροζ κορδελίτσες τα χλιαρά, που ξέρεις ότι θα παραμείνουν χλιαρά; Σε απλά ελληνικά… γιατί να φέρεσαι σαν μαλάκας; Μείνε για όσο γουστάρεις, ζήστο για όσο σε “βολεύει”, δεν είναι έγκλημα. Περνάτε καλά, that’s it και μια χαρά ok κι αρκετό είναι για όσο θέλετε κι οι δυο το ίδιο. Μην πας όμως με όρκους, υποσχέσεις, όνειρα και “σ’ αγαπώ”, να μεταμφιέσεις σε ερωτική φωλιά, ένα δωμάτιο ημιδιαμονής! Γιατί μετά σε λένε μαλάκα και παρεξηγείσαι!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Το κείμενο απευθύνεται και σε άντρες και σε γυναίκες, γιατί ως γνωστόν, η καρδιά δεν είναι θέμα φύλου (ούτε η μαλακία!)…