[Γράφει η Ελένη Ισπόγλου]
Στη ζωή, ό,τι δίνεις παίρνεις και η εμπειρία μέχρι τώρα μου το έχει αποδείξει. Όταν θα δώσω αγάπη με όλη την ψύχη μου, η ζωή με κάποιον τρόπο θα μου την επιστρέψει. Ίσως να μην έρθει με τη μορφή που θέλω, όμως θα τη φέρει. Νιώθω κάποιες φορές, σαν να στέκομαι ψηλά σε μία χαράδρα, να φωνάζω «σ’ αγαπώ» και να μου την στέλνει πίσω, σαν δώρο. Διότι όταν έχουμε τη δύναμη να πούμε «σ’ αγαπώ» με όλη τη σημασία της λέξης, όταν ακούμε την αληθινή φωνή της ψυχής μας, τότε πραγματικά έχουμε ένα δώρο μέσα μας, για το οποίο όμως πρέπει να παλέψουμε για να μην το χάσουμε.
Ο δρόμος για να νιώσουμε αγάπη και να μας επιστραφεί με κάποιον τρόπο, δεν είναι εύκολος. Όμως είναι ο μόνος που θα μας κάνει να χαμογελάμε πραγματικά. Τι κι αν φυσάει, τι κι αν βρέχει, τι κι αν τα φύλλα πέφτουν, τι κι αν έξω κάνει παγωνιά… Η αγάπη γίνεται το νόημα της ζωής, γίνεται το άνθισμα της ψυχής μας, η εξέλιξη, η ομορφιά και η καθημερινή βελτίωσή μας.
Μέσα στα χρώματα της αυγής ή τα άλλα του φεγγαριού, κάτω από αστεριών τη ζάλη, κάθε μέρα η καρδιά θα γεμίζει με αγάπη, σαν μια στάμνα που γεμίζει στάλα-στάλα. Κι όταν θα διψάμε από αληθινή ζωή, τα χείλη μας μέσα στην καρδιά μας θα βουτάμε, για να φτάνουμε στο τέλος της κάθε μέρας θριαμβευτικά. Θα γίνεται το κάθε λεπτό, άσμα λυτρωτικό, άρωμα, χρώμα ή θέαμα γαλήνης και όραμα και θαύμα αξιολάτρευτο, σαν φυλακτό. Μα θέλει πάλη όλο αυτό. Τίποτα εύκολο στον έρωτα. Τίποτα εύκολο στις αληθινές σχέσεις. Τίποτα δεν θα λάμψει στην αγκαλιά μας, αν πρώτα δεν μας φέρει δάκρυ αληθινό.
Ας μην αφήνουμε ποτέ τη στεγνή λογική να κλέβει τις αλήθειες μας, ας μην αφήσουμε το μίσος, τη ζήλια, τον θυμό – παιδιά του μέγα εγωισμού – να γκριζάρουν τον ουρανό μας. Νέα βλαστάρια αγάπης φυτρώνουν κάθε μέρα μέσα μας. Αρκεί να μπορούμε να τα δούμε. Αν τα νιώσουμε την αξία τους, έχουμε κάνει ήδη την αρχή για μία αληθινή πορεία της ζωής μας.
https://instabio.cc/eleniispoglou