Κουράστηκα πια ν’ ακούω να γκρινιάζουν άνθρωποι που αρνούνται να ξεβολευτούν και να προσπαθήσουν για το οτιδήποτε!

Εδώ και χρόνια, άνθρωποι βολεμένοι σε μια κατάσταση, χωρίς να ζουν, απλά υπάρχουν, γιατί δεν τολμάνε να κάνουν αυτό το κάτι παραπάνω για να φτάσουν στην ευτυχία που τους αξίζει. Η μορφή μου έχει τυλιχτεί μέσα σε μια γκρίνια από ανθρώπους που θεωρούν τα πάντα δεδομένα, δεν είναι ευγνώμονες και δεν ξέρουν να ζουν στιγμές. Άνθρωποι που έχουν τα πάντα και δεν το βλέπουν. Που θέλουν να δημιουργούν προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, γιατί δεν έχουν μάθει την πραγματική αξία της ζωής. Κάθε ανοησία την βαφτίζουν πρόβλημα και γκρινιάζουν, όταν ο δίπλα τους είναι σε συνεχή μάχη με τον θάνατο, όταν ο συνομιλητής τους δεν έχει να φάει. Και αυτοί απλά γκρινιάζουν γιατί θέλουν να έχουν πάντα κάτι παραπάνω, θέλουν να έχουν ακόμα και τα λίγα που έχεις εσύ.

Ακόμα κι αν η ζωή σου έχει σκοτάδια, θέλουν να σου κλέψουν ακόμα και το λιγοστό φως, που για αυτό πάλεψες και έχυσες αίμα. Ποτέ δεν κατάλαβα την γκρίνια σε αυτούς που έχουν τα πολλά. Άνθρωποι με λίγα που απολαμβάνουν τα απλά, δεν έχουν την γκρίνια στο αίμα τους. Κουράστηκα, όταν δεν υπάρχει σεβασμός σε αυτό που περνάς και έρχονται άνθρωποι που στα μάτια μου είναι πλούσιοι και δεν εννοώ σε χρήματα, αλλά σε αγάπη, υγεία και οικογένεια. Γκρινιάζουν μπροστά σου χωρίς να ντρέπονται, σαν να θέλουν να σε κάνουν να νιώθεις άσχημα για αυτά τα λίγα που κατάφερες μόνη σου. Με κούρασαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είναι αχάριστοι πρώτον με το θέμα της υγείας τους, που την θεωρούν δεδομένη και δεύτερον με ανθρώπους που έχουν δίπλα τους κάποιους να τους αγαπούν και δεν τους βλέπουν.