[Γράφει η Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)]
Οι μισοί από εμάς δεν μεγαλώσαμε με πολλές αγκαλιές, ίσως να μην μεγαλώσαμε καν σωστά, να ήρθαμε σε αυτή τη ζωή από λάθος ή οι συνθήκες στη πορεία να μας άφησαν να είμαστε συναισθηματικά μισοί. Λένε ότι οι αγκαλιές είναι το φάρμακο στη θλίψη, στην χαρά, στην απώλεια κι η αγκαλιά της μάνας, ίσως είναι η μόνη που η ασφάλειά της σε κάνει τόσο δυνατό! Σκέψου το ανάποδο λοιπόν, να μην νιώθεις ασφάλεια στην αγκαλιά της μάνας που σε έφερε στο κόσμο και όταν το ακούς, να νιώθεις σαν από άλλο πλανήτη.
Η περιέργεια και η ανάγκη, σε κάνουν πολλές φορές να τις ψάχνεις σε λάθος ανθρώπους και η πληγή μεγαλώνει και βαθαίνει και ζεις με απορίες και ανασφάλειες. Ο σύντροφος συνήθως που διαλέγουμε σε αυτές τις περιπτώσεις, ζητάμε να έχει τα χαρακτηριστικά αυτά, έλα όμως που στην πραγματικότητα δεν τα έχει… Και εσύ μαζεύεις μέσα σου όλα τα συναισθήματα, γιατί η αγκαλιά που ζητάς καταντάει ζητιανιά. Ναι, όταν ζητάς από τον σύντροφό σου να σε πάρει αγκαλιά, είναι ζητιανιά, όχι σε όλες τις περιπτώσεις αλλά σε αυτές που οι απαντήσεις είναι “Έχω δουλειά, σε λίγο…”, “Άσε με τώρα με αυτά! Τι σε έπιασε; Μεγάλοι άνθρωποι!”… Λόγια που έχεις ξανακούσει, εικόνες που έχεις δει και σε στοίχειωσαν. Και τα βράδια αγκαλιάζεις το μαξιλάρι ή τυλίγεις τα χέρια σου γύρω σου. Και ξέρω, εσύ που το διαβάζεις, έχεις την αίσθηση ότι το περνάς μόνο εσύ… Όχι! Φυσικά και όχι! Αν αυτός/η που ζει δίπλα σου, που έχεις διαλέξει για σύντροφο, δεν σου δίνει το “φάρμακο” στην “ασθένειά” σου, τότε δεν υπάρχει λόγος να το βιώνεις με τύψεις ότι ζητάς πολλά! Εσύ, που οι κρίσεις πανικού σε τρώνε και η θλίψη σε γονατίζει, αξίζεις αγκαλιές ωρών και με υπερβολική αγάπη. Η αγκαλιά είναι δώρο και όχι θυσία!