Δυσκολεύομαι κάπως να προσαρμοστώ και οι καταστάσεις απαιτούν την αμέριστη προσοχή μου! Κάποιες φορές, τα πρωινά, κοιτάω στον καθρέπτη και βλέπω την μορφή μου αγέλαστη. Κάνω μορφασμούς χαζούς, να γελάσω έστω και με το ζόρι, να δω πώς είναι να χαμογελάς χωρίς λόγο, όπως τα παιδιά! Ποια ζαβολιά πρέπει να κάνω, να ξεφύγω από το σημερινό meeting;

Πόσο πολύ βαρέθηκα να προσπαθώ να πείσω με επιχειρήματα, σοβαρούς τύπους με κουστούμια, να πείθω για projects που δεν με πείθουν, να είμαι ευγενική σε παγοκολόνες και διαλλαχτική στους αγενείς! Και αυτή η καθώς πρέπει κυρίλα, γιατί να είναι αναγκαία; Να μπορούσα να φορέσω μια φόρμα και ένα Τ-shirt, τις παντόφλες μου ή τα αθλητικά, να κάτσω στο γραφείο με ένα ζεστό καφέ και να μην χτυπήσει κανένα τηλέφωνο, να μην με αναζητήσει κανείς! 

Να μπορούσα να βγάλω την γλώσσα και να γελάσω με όλους, την ώρα που συγκεντρώνονται να πάρουν τις «μεγάλες» αποφάσεις και αδιάφορα όταν με φωνάζουν να σηκώσω το μεσαίο δάχτυλο και να παραιτηθώ, χωρίς να με νοιάζει τίποτα! Να κάνω ποδήλατο ξανά, χωρίς φρένα και να φάω καρπούζι χωρίς μαχαιροπίρουνο, έτσι για την δόξα της στιγμής.

Να μην έχω κανένα λογαριασμό προς πληρωμή, κανένα χρέος και η μόνη περιούσια στην γη να είμαι εγώ! Να πάρω τις φίλες μου και να κάνουμε ένα road trip σε όλη την χώρα. Να κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο η μία πάνω στην άλλη, να τρώμε όταν το θυμηθούμε και να σταματάμε όπου μας αρέσει και όσο μας αρέσει! Να χορέψουμε και να μεθύσουμε όπως παλιά, τότε που η μοναδική έννοια μας ήταν πού θα πάμε να διασκεδάσουμε. Θα ήθελα να κλείσω τα μάτια και να φύγω από όλα! Να ξυπνήσω και να κάνω ό,τι θέλω όπως το θέλω, στον χρόνο που θέλω.