[Γράφει η Άνδρεα Αρβανιτίδου]
Τα βράδια, όταν πέφτει το σκοτάδι, τότε ξυπνάνε αναμνήσεις που πονάνε. Έρχονται στιγμές που θα ήθελες να ζήσεις ακόμα μια φορά, να νιώσεις αυτό το συναίσθημα που πλέον έχει ξεθωριάσει. Τις νύχτες μου λείπεις πιο πολύ, όταν οι ψυχικές αντιστάσεις πέφτουν και γίνονται πιο ευάλωτες. Τότε, μέσα στα σκοτάδια η μυρωδιά σου χαϊδεύει τις αισθήσεις μου, η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει και η ψυχή μου μοιράζει κομμάτια του χθες.
Αυτές τις ώρες, όταν το σκοτάδι γίνεται πιο βαθύ και από το μαύρο, τότε η μορφή σου έρχεται σαν ένα μικρό φως ελπίδας, ότι όπου και να είσαι θα μου θυμίζεις αγάπη τι θα πει. Αυτή η γνώριμη μυρωδιά, που όσα χρόνια κι αν πέρασαν, είναι εδώ στον χώρο που έζησες, ποτισμένη μέσα στην ψυχή μου και δεν φεύγει όσο κι αν η ζωή προχωράει. Άρωμα αγάπης που απλώνεται κάθε βράδυ να θυμίζει ότι μόνο αυτή η μυρωδιά σου ταιριάζει. Άπλωσες το άρωμα αγάπης και μόνο όποιος ξέρει να το διακρίνει αξίζει να είναι δίπλα σου.
Σε αυτές τις μυρωδιές χάνομαι πού και πού για να θυμάμαι ότι μια αγάπη δεν χάνεται, ακόμα κι αν περάσει στην αιωνιότητα, ζει και βασιλεύει μέσα σου. Περιμένει με υπομονή να την δώσεις στο άτομο που θα αναγνωρίζει την δική σου μυρωδιά και θα την θεωρεί μοναδική. Όπως την θεωρούσα κι εγώ την δική σου ξεχωριστή. Για πολύ καιρό η μυρωδιά σου έμεινε να σε θυμίζει, μέσα από ένα ξεχασμένο σου μπλουζάκι, εκεί στην κρεμάστρα έστεκε και μου θύμιζε εσένα. Τώρα όμως η ψυχή μου έβαλε την μυρωδιά μέσα μου και ο χρόνος έδωσε την θέση του σε κάτι καινούριο πάντα συντροφιά με το άρωμα αγάπης που μου έμαθες εσύ. https://www.andreaarvanitidou.com/