Δεν κρατώ κακία σε κανέναν. Χρόνια τώρα, σαν κατάλαβα πως η αγάπη μπορεί να μην είναι καν αμοιβαία, καμιά φορά ή και πολλές. Όταν αντιλήφθηκα πως τα “θέλω” μου δεν διαπρέπουν δίπλα στα δικά σου, τότε πήρα και τη μεγάλη για όλους μας απόφαση. Αποχωρισμός, χωρισμός, διάσπαση, όπως θέλετε πέστε το. Αυτό που με ένοιαζε ήταν η δική μου γαλήνη κι ισορροπία, που ίσως και να το μετάνιωνα, όπως ήλπιζαν αρκετοί. Αλλά εγώ όταν πω ναι, είναι ναι κι όταν πω πια όχι, το εννοώ και υπερθεματίζω.

Δεν κρατώ κακία σε κανέναν μεν, αλλά δεν θα λησμονήσω δε. Δεν είναι πως δε μ’ αγάπησες, είναι πως δεν ένιωθες εσύ να αποδεχτείς τη δική μου αγάπη και την εκλάμβανες ως δική μου αδυναμία. Εμένα οι γονείς μου μ’ έμαθαν πως απ’ την πολλή αγάπη κανείς δεν παθαίνει τίποτα, ενώ εσύ έτρεμες στην ιδέα μήπως, όπως μου ‘χες εκμυστηρευτεί, οι δικοί σου οι άνθρωποι σε εκμεταλλευτούνε. Κι έτσι παρέδωσες τα σκήπτρα στους φίλους, στους ξένους που άσκησαν αυτό το δικαίωμα που τους παρείχες, με τρόπο άκομψο κι άβολο απέναντί μας.

Δεν σε κατηγορώ που δεν μ’ αγάπησες, αφού αν και περάσαν τόσα χρόνια, οι μνήμες μένουν αναλλοίωτες στις καλές μας στιγμές που δεν ήταν και λίγες, αλλά και σ’ εκείνες τις ρημάδες τις δύσκολες, που καταντούσαν την ένωση νου, ψυχής και καρδιάς, παράλληλους δρόμους. Που κάπου ευελπιστούσαν να ανταμωθούν, καθώς έτσι θα ‘πρεπε. Κι όμως τα λάθη μας, τα πάθη μας, εν διαστάσει όλα αυτά απομονωμένα κι αποκομμένα απ’ τη στυγνή πραγματικότητα που τότε διανύαμε, μας έκαναν και εμάς έρμαια και φερέφωνα μιας αδικίας που ζούσαμε ο καθένας απ’ τη δική του πλευρά. Τίποτα δεν ήταν ικανό να σωθεί, γιατί δεν του άφησες εσύ το περιθώριο κι εμένα εξαντλήθηκαν οι ανοχές κι οι αντοχές μου.

Πολλές φορές έχουμε στο μυαλό μας αλλιώς την αγάπη κι αλλιώς μας προκύπτει. Ναι, κάκιστα για μένα σ’ είχα θεοποιήσει κι όταν ήρθε η σκληρή ώρα της αποκαθήλωσης, έρεε άφθονο το οξύ μέσα μου. Αλλά πέρασαν όλα αυτά, απομεινάρια στις αποσκευές της ζωής μας. Εσύ λες μ’ αγάπησες και δεν θα έβρισκες άλλη ψυχή σαν την δική μου, μα ίσως και να την βρήκες. Και το εύχομαι ό,τι δεν καταφέραμε μαζί να το δεις, να το ζήσεις. Αλλά όποιος αγαπά, ας το μάθουμε όλοι μας, δεν κρίνει και δεν επικρίνει, παρά μέσα από τη λάβα του άλλου δείχνει την επιείκεια και τον σεβασμό του.