Άστοχα ερωτήματα βασανίζουν διαρκώς το μυαλό μου… Ερωτήματα πλασμένα τόσο προσεκτικά από την ανασφάλεια και τον πόνο, που δεν επιδέχονται λανθασμένης απάντησης. Είναι φορές που η ίδια σου η ύπαρξη προσπαθεί να σε προστατεύσει, να σε προφυλάξει από την τρέλα του νου. Δεν μπορεί να δημιουργήσει κάτι που να μην το δέχεται. Δεν γίνεται! Θέλουμε απαντήσεις και δεδομένα που να ταιριάζουν με τη δίκη μας πεποίθηση. Νόμος! Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί δεν μπορούμε τον πόνο! Δεν τον αντέχουμε! Τον αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος/α μας φέρθηκε άσχημα, προσπαθούμε και αυτό να το δικαιολογήσουμε. Αναζητούμε από εδώ, αναζητούμε από εκεί την καλύτερη δυνατή εξήγηση για να κατευνάσουμε τον ψυχισμό μας. Σοφή η ψυχή μας, μα κι αυτή πολλές φορές θυματοποιείται. Όχι, δεν είναι αφελής! Μα πολλές φορές εθελοτυφλεί. Τι να κάνει και αυτή η έρμη; Πόσα να αντέξει και πόσα να δικαιολογήσει; Χάνει στο μέτρημα… Άραγε, άκουσα ποτέ έστω μια αλήθεια από τα χείλη σου;. Κανείς δεν ξέρει… Ίσως να μην το μάθω και ποτέ. Έχει σημασία τώρα; Ίσα ίσα πονάει περισσότερο η αλήθεια. Όλοι την επιζητούμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μα όλοι τρέμουμε στα λόγια της. Όπως και να το κάνεις είναι στη φύση της. Πριν χρόνια διάβασα μια ιστορία σχετικά με αυτό το ζήτημα:
Μια φορά και έναν καιρό ήταν δύο μυθικά πλάσματα, η Αλήθεια και το Ψέμα. Η ομορφιά της Αλήθειας ήταν λαμπερή, όλος ο κόσμος την αγαπούσε και την έβαζε στο σπίτι του. Από την άλλη το Ψέμα ήταν ένα κακάσχημο τέρας. Και μόνο στην όψη του τρόμαζε τους ανθρώπους. Αναγκαζόταν να ζει κρυμμένο στις σπηλιές γιατί πάντα έβρισκε τις πόρτες του κόσμου κλειστές. Έτσι λοιπόν το Ψέμα αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Αλήθειας… Τη συνάντησε σε ένα ξέφωτο και ξεκίνησε μια λυσσαλέα μάχη. Δέκα μέρες και δέκα νύχτες πάλευαν ασταμάτητα, τα σπαθιά τους έβγαζαν φλόγες, τίποτα δεν σταμάταγε το Ψέμα μέχρι να τη νικήσει. Η Αλήθεια πάλευε με όλη της την δύναμη. Η κούραση ήταν χαραγμένη στα πρόσωπα και των δύο, αλλά κανείς νικητής, κανείς ηττημένος ακόμα.
Για μια στιγμή βρήκαν το κουράγιο να σηκώσουν και οι δυο τα σπαθιά τους, η ένταση ήταν στο ζενίθ, ο στόχος ήταν το κεφάλι του αλλουνού. Τι τραγική σύμπτωση όμως, η Αλήθεια κατάφερε να κόψει το κεφάλι του Ψέματος και το Ψέμα να κόψει το κεφάλι της Αλήθειας… Για μια στιγμή επικράτησε αμηχανία, άρχισαν να ψάχνουν στα τυφλά τα κεφάλια τους. Δυστυχώς όμως η Αλήθεια πήρε το κεφάλι του Ψέματος και το Ψέμα το κεφάλι της Αλήθειας. Και έκτοτε ο κόσμος δυσκολεύεται να τα αναγνωρίσει.
Το Ψέμα γίνεται Αλήθεια και η Αλήθεια Ψέμα!
Πηγή της ιστορίας: philosophyreturns.gr
Αικατερίνη Χριστοδούλου