[Γράφει η Στέλλα Σωτήρκου]
“Άντε να δω πότε θα βρεθούμε από κοντά κορίτσι, έχω τόσα να σου πω!”. “Κι εγώ το ίδιο. Μας έφαγε ο έρωτας!”. Γελάσαμε κι οι δυο πνιχτά. Έκλεισα το τηλέφωνο και κοίταξα το κενό. Πόσο να με πληγώσεις περισσότερο; Και να ‘θελες, δεν μπορείς. Γι‘ αυτό ρίχνομαι τώρα στη φωτιά, λες και ξέρω ότι με έναν περίεργο τρόπο θα βγω σαν τον φοίνικα που αναγεννάται απ’ τις στάχτες του.
Πόσο θα ταραζόσουν άραγε αν σου εξιστορούσα αυτά που πέρασα; Ούτε ταινία επιστημονικής φαντασίας να ήταν με τόσες ανατροπές. Μοιραίες αγάπες και κατακερματισμένες. Τις εξοντώσαμε μία μία, με χειρουργική ακρίβεια. Μη γελιέσαι που λένε η αγάπη έρχεται μια φορά στη ζωή μας. Αν είσαι τυχερός – άτυχος, μπορεί να σκάσει μύτη και δυο και τρεις φορές, αλλά με διαφορετική μορφή. Κρυφογελάω με τις σκέψεις μου κι απαντάω στο ερωτευμένο σου τηλεφώνημα…