Περνούσαμε όμορφες στιγμές μαζί. Το γέλιο σου, η ανάσα σου, τα βράδια γεμάτα ηδονή… Τα πρωινά. Ο καφές μας… Είχαμε μια ζωή κοινή, απλή, όπως ακριβώς την είχαμε συζητήσει. Και ξαφνικά άλλαξαν όλα. Ξαφνικά γνώρισες κάποια άλλη. Και ζήτησες την λήξη, γιατί η ζωή μας δεν σου άρεσε πια. Ήθελες άλλα πράγματά να ζήσεις. Σε άκουσα προσεκτικά και σε κοίταξα στα μάτια. Δεν είπα τίποτα, παρά μόνο πήρα την ζακέτα μου κι έφυγα. Έκλεισα την πόρτα. Δεν σε χαιρέτησα. Δεν ήθελα να σε βλέπω πια.
Πέρασαν χρόνια. Η ζωή τα ‘φερε έτσι να ξανασυναντηθούμε, όχι σαν δυο άνθρωποι που κάποτε είχαν κοινή ζωή, αλλά σαν δυο ξένοι. Εγώ άλλου και εσύ ψάχνοντας για μένα. Αφού εσύ διάλεξες το τέλος, τι θέλεις τώρα; Αφού εσύ επέλεξες την διάλυση, τι έπαθες τώρα που με είδες αλλού; Αφού εσύ δεν ήθελες να συνεχίσουμε, τι σε έπιασε; Δεν σου κάλυψε τα κενά ο λόγος που έληξες το μαζί μας; Ή μήπως τώρα κατάλαβες τι ήμουν για σένα;
Χρυσάνθη Σ.