Μοναξιά… η λέξη που με συνοδεύει απ’ τη μέρα που άνοιξα τα μάτια μου σ’ αυτό τον κόσμο. “Μόνοι γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε γιαβρί μου!” έλεγε η γιαγιά μου. Πόσο δίκιο είχε! Απ’ το κλάμα του νεογέννητου μέχρι το ρόγχο του θανάτου, μια στάση δρόμος. Παλεύω με τα θεριά, ακουμπώ σε ώμους φιλικούς, δίνω τα χέρια, αγκαλιές, φιλιά, ματωμένα δάκρυα.
Κάθε φορά που η ψυχή πετά στα ουράνια από χαρά με την ψευδαίσθηση “Ρε συ, δεν είσαι μόνη! Κοίτα πόσο κόσμο έχεις γύρω σου! Παιδιά, αγαπημένους, φίλους…”, έρχεται αλαφιασμένη η πραγματικότητα και σε προσγειώνει “Μάζεψε τα κομμάτια σου και προχώρα! Ολομόναχη είσαι!”. Κοιτώ ψηλά στον ουρανό σε μια νοερή προσευχή και σηκώνομαι…
Στέλλα Σωτήρκου
Advertisements