Συμπερίληψη, γι’ αυτή θα σας πω. Χωρίς πολλές σοφίες. Απλά. Αυτό που κάνει κάποιες σχέσεις να αντέχουν ουσιαστικά στο χρόνο, είναι η συμπερίληψη. Τι είναι αυτό; Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί. Είναι η ικανότητα να κάνεις το εγώ και το εσύ, “εμείς”! Εμείς, μαζί, χέρι- χέρι συνοδοιπόροι σε κοινό δρόμο. Είναι η ικανότητα να συμπεριλάβεις τη ζωή του άλλου στη δική σου ζωή και όχι να την καταργήσεις. Όχι μόνο εκείνον, αλλά τη ζωή του. Κάθε πλευρά της, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ό,τι την απαρτίζει. Αυτό ξεχνάμε. Να συμπεριλάβουμε τον άλλον. Να του δώσουμε χώρο να συνεχίσει να πορεύεται στη ζωή του όντας συνοδοιπόρος μας, όχι να αφήσει τη ζωή του για χάρη μας. Φυσικά σε πλαίσια αμοιβαιότητας πάντα, γιατί δεν θα σταματήσω να λέω πως το δέντρο της αγάπης το ποτίζουν δυο.
Συμπερίληψη σημαίνει ότι δεν καταργώ τη ζωή σου για να σε βάλω στη δική μου, αλλά ανοίγω την πόρτα για να φέρεις όλα όσα σε κάνουν αυτό που αγαπώ κι εσύ κάνεις το ίδιο με τη δική μου ζωή και οι δύο μαζί κάνουμε τις απαραίτητες προσαρμογές για να συμπορευτούμε. Ζωή είναι όλα, εγώ, εσύ, παιδιά, σκυλιά, γατιά, αυτοκίνητο, καναρίνι, το μισοπεθαμένο μου χρυσόψαρο, τα περιττά κιλά μας, η χοληστερίνη μου, το σπίτι, η δουλειά, όλα! Όταν καταλάβουμε πως τη στιγμή που το βλέμμα μας αγκαλιάζει τον άλλο πρέπει να αγκαλιάσουμε όλα όσα τον συναπαρτίζουν, τότε όλα θα είναι αλλιώς. Μόνο έτσι τα πράγματα διαρκούν, οι σχέσεις αποκτούν ουσία και εύρος.
Δίνεις έτσι στον άλλο τη δυνατότητα να νιώσει ασφαλής μαζί σου, ασφαλής στη σφαίρα της δικής σου ζωής, να νιώσει σπίτι του, όχι σαν στο σπίτι του. Ξαναλέω και το τονίζω ότι ισχύει και για τους δύο! Μήπως, λέω εγώ τώρα ρε παιδί μου, αν αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλο, να προσπαθήσουμε να τον συμπεριλάβουμε; Μήπως να αφήσουμε για λίγο το δέντρο και να ανοιχτούμε στο δάσος;
Despina Alice Paulson