[Γράφει η Stella]
Το φροντιστήριο των παιδιών απέχει αρκετά από το σπίτι, οπότε όση ώρα κάνουν μάθημα, περιμένω στο αμάξι. Τώρα με το άνοιγμα των σχολείων, τα εξωσχολικά και την καθημερινότητα, είναι εκείνες οι δύο μοναδικές πολύτιμες ώρες της εβδομάδας που είναι μοναχά για πάρτη μου. Που έχω την πολυτέλεια της επιλογής πώς θα τις περάσω. Άλλοτε ακούγοντας μουσική, άλλοτε διαβάζοντας το βιβλίο μου, πιο σπάνια δε, να μιλήσω στο τηλέφωνο και να χαζέψω στο κινητό. Κυρίως όμως αρέσκομαι στο να χαζεύω τον κόσμο που περνάει σαν πολύβουο μελίσσι. Άλλοτε βιαστικά για να πάει στις δουλειές του, άλλοτε αργά απολαμβάνοντας τη βόλτα του. Είναι ένα παρατηρητήριο ψυχών και συναισθημάτων.
Χθες επέλεξα να διαλέξω το βιβλίο μου, μιας και ακόμα νυχτώνει αργά. Την ώρα εκείνη που ήμουν βυθισμένη στο σημείο καμπής της αναγνωστικής μου σελίδας, μια αντρική φωνή να λέει «Είσαι τεμπέλα!» με επανέφερε στην πραγματικότητα. Έκπληκτη βλέπω ένα μεσήλικα άντρα με ένα κοριτσάκι σε ένα ποδήλατο να κάνουν βόλτα. «Μα γιατί το λες;» ρώτησε με παράπονο το κοριτσάκι. «Μα αφού είσαι τεμπέλα, τι να πω!» αποκρίνεται ο κύριος. Η απογοήτευση επισκέφτηκε αυτή τη μικρή αθώα φατσούλα, που αντί να την ενθαρρύνουν, να της δώσουν την ασφάλεια που αποζητούσε για να ρισκάρει και να απολαύσει τη βόλτα της, της έκοψαν μονομιάς βίαια τα φτερά.
Είναι εκείνες οι λέξεις και εκφράσεις που μας συντροφεύουν μια ολόκληρη ζωή. Μοτίβα που μας χαρακτηρίζουν, οριοθετώντας τη γνώριμη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε, διαβάζοντας τις ταμπέλες που κάποτε μας έβαλαν στο δρόμο μας. Λέξεις και πράξεις με τεράστια δύναμη να επηρεάσουν τα συναισθήματα, τις συμπεριφορές, τις αποφάσεις μας. Πόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσεις σε ποιο σημείο βρίσκεσαι, να γκρεμίσεις τα “πρέπει”, τους ρόλους και τα στερεότυπα που κάποιοι σου φόρτωσαν βίαια στις πλάτες και να επιλέξεις να αλλάξεις μονοπάτι…
Έπειτα από ώρα, χαμένη στις σκέψεις μου, ακούω ξανά μια φωνή «Μα είσαι φανταστική οδηγός! Δεν χρειάζεσαι πια τα ροδάκια!». Μια αντρική φιγούρα και ένα κοριτσάκι σε ένα ποδήλατο με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στη μικρή του φατσούλα. «Πότε θα τα βγάλουμε μπαμπά;». «Μα δες τις ελιγμούς κάνεις! Πόσο προσεκτική είσαι! Είναι πραγματικά θέμα χρόνου!» συνεχίζει με απίστευτη πειθώ και ειλικρίνεια, μη αφήνοντας περιθώρια αμφισβήτησης, δίνοντας στο κοριτσάκι την επιβεβαίωση ότι μπορεί να κατακτήσει το δρόμο, πόσο μάλλον τον ίδιο της τον κόσμο.
Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δυο πατρικές φιγούρες και δύο κοριτσάκια στον ίδιο δρόμο, το ίδιο απόγευμα. Δυο διαφορετικές ιστορίες ζωής με διαφορετικές λέξεις και συναισθήματα να τα συντροφεύουν στην μετέπειτα πορεία τους.
Εσένα ποια ιστορία σε συντροφεύει, ποιες λέξεις, ποια συναισθήματα στη διαδρομή σου έως τώρα; Κι αν ήδη ξέρεις, αναρωτήσου… εσύ ποια ιστορία λες στον ίδιο σου τον εαυτό;
Stella