Είδα στα μάτια της τον φόβο, ήθελε την ασφάλεια του τώρα, χωρίς κανείς να της την προσφέρει. Το ρίσκο το θεωρούσε κάτι κακό, δεν είχε πίστη στον εαυτό της και εκεί ξεκινάνε όλα. Ο φόβος πάντα φρέναρε κάθε κίνησή της και έτσι κλεινόταν πιο πολύ στον εαυτό της. Η καθημερινότητά της ίδια με το χθες, μην σου πω και χειρότερη. Της πέρασαν μέσα της, ο κύκλος της, ότι δεν μπορεί να αποφασίζει, ότι για όλα φταίει και οι τύψεις ήταν κάτι που είχε πάρει αγκαλιά για χρόνια. Ο φόβος φώλιασε μέσα της γιατί κάποιοι θέλανε να την δουν να μένει πίσω, να λυγίζει και να βρίσκεται συνέχεια στα πατώματα.
Τα ρίσκα που δεν πήρε ποτέ, την έκαναν μια ζωή δυστυχισμένη. Μια ζωή χωρίς ουσία, κάθε στιγμή να κατηγορεί την ίδια που δεν έδωσε ακόμα πιο πολλά στους άλλους. Στους άλλους, όχι στην ίδια! Πάντα οι άλλοι και ο φόβος να δει επιτέλους την αλήθεια και τον εαυτό της, την βύθισαν σε μια ασθένεια χωρίς επιστροφή. Πάντα φοβόταν μην ρισκάρει για να μην χάσει, τελικά έχασε μια ζωή και αυτό γιατί δεν ρίσκαρε να πάει ένα βήμα παρακάτω.
Ο φόβος την κράτησε δέσμια σε μια ζωή που δεν είχε χρώμα, αγάπη. Έζησε με την ανησυχία και τον φόβο τι θα γίνει “αν”. Αυτό το “αν” της ροκάνισε την κάθε στιγμή και έτσι έχασε τον δικό της χρόνο. Τώρα πλέον απαλλαγμένη από φόβο και πόνο, μας κοιτάει από ψηλά με φτερά αγγέλου. Λίγο πριν φύγει είδε όλα τα λάθη της και το μόνο που σκέφτηκε, “Τίποτα δεν πρέπει να φοβάσαι τελικά, η ζωή και η επιλογές είναι μόνο δικές σου!”…
Άνδρεα Αρβανιτίδου