Αγάπησες πολύ, το ξέρω, το νιώθω, καταλαβαίνω! Πόνεσε κάποια στιγμή αυτή η δύναμη της αγάπης σου. Πόνεσε και άφησε σημάδι, εκεί στα φύλλα της καρδιάς που κάποτε άνθισαν από αισθήματα και πάθος. Πάνω στον πόνο της στιγμής, ορκίστηκες δεν θα ξαναγαπήσεις. Φτάνει ο πόνος, δεν ήθελες άλλο. Μέτρησες και μετρήθηκες, στάθηκες στο ύψος των περιστάσεων. Ήσουν εκείνη που στήριξε. Εσένα αλήθεια ποιος σε στήριξε; Το βράδυ έκλεινες τα μάτια και έλεγες «Ναι, με αγαπά. Το βλέπω στα μάτια, με θέλει το νιώθω στο σώμα!», αλλά τα μάτια έλεγαν ψέματα, το σώμα παραπλανούσε! Μέσα στο συνονθύλευμα της σχέσης μας, χαθήκαμε. Στα εβδομήντα πέντε τετραγωνικά του σπιτιού μας, χάσαμε ο ένας τον άλλο. Και ένα πρωί διαφορετικό από τα προηγούμενα και όλα όσα θα ξημέρωναν μετά, μια βαλίτσα γέμισε και ένα σπίτι άδειασε! Ξέχασες να πάρεις το άρωμά σου και εγώ επίτηδες δεν στο θύμισα. Κράτησα κάθε σταγόνα σου σε αυτό το μπουκαλάκι! Άφησες την μυρωδιά σου στα σεντόνια, και την απουσία σου παντού.
Ακολούθησα τον δρόμο της φυγής σου. Έφυγα και εγώ από όλα. Προσποιήθηκα την άρρωστη, δεν πήγα στην δουλειά, ήμουν καλά έλεγα στους φίλους, που απέφευγα με τρόπο. Χαμογέλαγα και το έπαιζα σπουδαία! Πόσο εύκολο το χαμόγελο, όταν κρύβει πόνο! Πόσο λίγο το συναίσθημα, όταν γεμίζει από εγκατάλειψη… Τελικά στην ζυγαριά της αγάπης, πόσο ζυγίζει το πολύ; Σε πόσες ώρες, ημέρες, χρόνια «αναρρώνεις» από το χάσιμο του μέτρου και ποιο βάλσαμο θωρακίζει τις καρδιές μας; Σε εσένα που αγάπησα πολύ!
Ελένη Ρέγγα