Κυριακή… Ξημέρωμα Κυριακής… Την μισώ αυτή την μέρα! Δεν δουλεύω και μου θυμίζει πιο έντονα τις αποτυχίες μου! Ψήνω καφέ και ανάβω τσιγάρο. Από την τρέλα μου χτυπάω το κεφάλι μου στο ντουλάπι. Βρίζω ό,τι έχει μείνει όρθιο! Την τύχη μου μέσα! Και από το παράθυρο με λοξή ματιά βλέπω τους απέναντι να φιλιούνται και αυτοί στη κουζίνα. Μάλιστα… Αγάπες και μαλακίες! Κάποτε και εγώ το ζούσα αυτό (και η ζήλεια με σκότωνε!).

Πήρα την ξινίλα μου και κάθισα στον χαλασμένο καναπέ μου. Έβαλα και μουσική, αυτή τη μουσική που καμιά φορά ούτε εγώ δεν αντέχω! Χαλαρωτική, λες και ηρεμώ ποτέ… “Έχω 18 ώρες ακόμα μέχρι να πάω στη δουλειά…” σκέφτηκα. Και ξανασκέφτηκα ότι δεν έχω ζωή… Τι σκατά! Πώς τα έχω κάνει έτσι; Εγώ; Εγώ που τέτοια ώρα γυρνούσα με τα τακούνια στο χέρι;

Η ψυχολογία έκανε γδούπο στο πάτωμα που θα σφουγγάριζα με μανία στη συνέχεια της ημέρας για να περάσει κάπως η ώρα. Ζωάρα στα 39! Όχι παίζουμε! Ένα διαζύγιο, ένα παιδί που ζει μακριά, μια δουλειά, φίλοι που έδιωξα με τον τρόπο μου και μια σχέση (λέμε τώρα) που απλά πάει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα… Όχι, δεν θα ρίξω ευθύνες άλλου! Εγώ, εγώ και μόνο εγώ φταίω! Και ίσως και εσύ που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή. Μπορεί οι συνθήκες σου να είναι διαφορετικές, αλλά αν ταυτίστηκες, τότε να ξέρεις ότι εμείς κάναμε το λάθος και αφήσαμε τη ζωή μας σε χέρια άλλων να μας την πληγώσουν, γιατί παραδέξου το, φοβάσαι και εσύ πολλές φορές σαν και έμενα να μην σε πουλήσουν πάλι, μην σε πληγώσουν, μην σε μειώσουν…