Πόσες θάλασσες θα πρέπει να κολυμπήσω, πόσες πληγές να αποκτήσω, για να σταματήσεις να με κρίνεις σε κάθε μου προσπάθεια για να σηκωθώ ξανά; Βάλτωσες σε μια ζωή γεμάτη “πρέπει”, σε μια καθημερινότητα που σε έπνιξε, άφησες τα όνειρα γιατί δεν πίστεψες και τώρα μόνο κρίνεις ό,τι εσύ δεν κατάφερες. Οι θάλασσες κάποιων, αν και φουρτουνιασμένες, είχαν πολλά μαθήματα δύναμης να δώσουν. Σου έμαθαν να στηρίζεσαι σε σένα. Σου έμαθαν να παλεύεις με αξιοπρέπεια. Να αγκαλιάζεις τα σκοτάδια σου και να βγαίνεις στο φως. Να εκτιμάς την κάθε στιγμή. Και όταν παλέψεις με τα κύματα και βγεις μέσα από αυτά, τότε μόνο θα δεις το ουράνιο τόξο της δικής σου ζωής. Μόνο τότε θα δεις ότι υπήρχε λόγος που έγιναν όλα. Εσύ που κρίνεις εμένα που παλεύω με θάλασσες αγριεμένες, ένα έχω να πω… είσαι για μια βουτιά στα βαθιά μαζί μου; Αν καταφέρεις να βγεις, τότε κρίνε και μιλά. Αν σου έχει μείνει φωνή και δύναμη…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/