Μια βραδιά αγάπης… Πέρασαν χρόνια, μετά από πολλές φουρτούνες και πόνο, μέχρι τη στιγμή που το σύμπαν έδωσε λίγη θετικότητα. Φίλοι και γνωστοί είχαν πάντα την ίδια θέση, “Φύγε! Δεν πάει πουθενά, δεν θα βγει κάτι!”. Αδυναμία; Ανασφάλεια; Πότε δεν ήξερα. Μέσα μου όλα ήταν αλλιώς. Καβάλα στο ροζ συννεφάκι πήγαινα και πήγαινα… είχα και κάτι πτώσεις, αλλά στο τσακ τη γλίτωνα. Η ανάγκη μου για την ευτυχία, κολλημένη στο μυαλό μου σαν ξεραμένη τσίχλα σε πεζοδρόμιο με έκανε να ζω στο λίγο.
Έβρεχε τόσο πολύ εκείνη την ημέρα, που ένιωσα φόβο. Ο ήχος της βροχής ακούγονταν σαν μαστίγιο και ένα τηλεφώνημα έκανε το ουράνιο τόξο να έρθει γρήγορα. 5 ώρες ζωής εκείνο το βράδυ, ξαφνικά μετά από μήνες απομάκρυνσης. Γαμημένη προσδοκία του επόμενου πρωινού… Το ροζ σύννεφο είχε εξαφανιστεί από το πάρκινγκ… Αν κάτι δεν τρέξει σωστά από την αρχή, μετά είναι σαν μεταχειρισμένο λάστιχο, συμφέρει αλλά σε κάποιο φρενάρισμα θα φύγει. Κανείς μας δεν ξέρει το πότε και αφού γλιτώσαμε και σήμερα πάμε και αύριο…
Και μην μου πεις πως δεν πρόσβαλες το ένστικτό σου με το γνωστό “Έλα, πέφτεις έξω!”. Εμ δεν πέφτεις, απλά είναι ψηλά το σύννεφο και δεν βλέπεις καθαρά. Όλα, τα πάντα όταν πάνε σωστά, φαίνονται απ’ την αρχή. Με “ίσως” με “μπορεί”, δεν βγαίνει καρδιά μου. Θέλεις; Θέλω! Αμοιβαιότητα, κατάλαβες; Όλα τα άλλα είναι χάσιμο χρόνου, φθορά ψυχής και κάψιμο εγκεφάλου. Ο έρωτας πρέπει να είναι αμοιβαίος και η αγάπη σε ισορροπία…
Κατερίνα Ηλέκτρα (Κ.Η.🖤)