Όχι, δεν θα μπορέσω. Όχι, δεν θα μπορέσεις.

Πραγματικά δεν γίνεται να εξηγήσω πάλι σε σένα και σε μένα τις διαφορές μας. Εσύ με έναν βαρύ εγωϊσμό για φίλο, κάνετε τις βόλτες σας ανάμεσα σε πολλές αγκαλιές. Με δήθεν αγάπες μπλέκεις, που εύκολα τις αλλάζεις, αμέσως τις ξεχνάς. Εμένα στην αγάπη, μου ταιριάζει η κουβέντα «για πάντα». Γέλαγες όταν στο έλεγα. «Λόγω εμπειρίας, δεν υπάρχει το για πάντα!», μου απαντούσες. Εκεί άρχισα να βλέπω τα σκοτάδια σου. Δεν τα φοβήθηκα, αν και θα έπρεπε…

Δεν φώτισε η ψυχή σου από το γέλιο μου. Στ’ αλήθεια κρίμα ήταν, αφού εσύ είχες ξαναδώσει αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Δεν σε συνέφερε η πίστη, σε περιόριζε το «μαζί». Έφυγα μακριά, γεμάτη από αγάπη. Μάλλον αγαπούσα και για τους δυο μας. Τώρα γι’ αυτό με ψάχνεις. Τελικά η ζεστασιά που έπαιρνες, ήταν ανάγκη για εσένα. Πίστευες ότι δεν θα έσπαγα τα όρια της αγκαλιάς σου. Μαζί σου είχαν καταργήθηκαν τα όριά μου, το γνώριζες, το εκμεταλλευόσουν. Πανηγύριζες άγρια αυτή την άνευ όρων παράδοση!

Κάποια στιγμή σε κατάλαβα. “Άντε γειά!” σου είπα. Έφτιαξα μια βαλίτσα γεμάτη πληγές και θυμό, τράβηξα κατά την μοναξιά μου, προτιμότερη ήταν! Μετά εκδίκηση, δικαίωση. Τα σκέφτηκα όλα, τα ήθελα όλα. Εκδίκηση και δικαίωση μπερδεύτηκαν ανάμεσά μας. Μείναμε σαν πλοία της γραμμής γεμάτα με κόσμο, περιμένοντας το τέλος της διαδρομής. Κάθε βράδυ γυρνάμε άδειοι, μέσα στη σιωπή μιας αγάπης που μόνο σκεφτόμαστε πια. Πήρα τον δρόμο μου για αλλού, με αλλαγμένο πια το βλέμμα. Ξέρω ότι το βλέμμα σου τώρα σκόπιμα ψάχνει το δικό μου σε τυχαίες φωτογραφίες. Όχι, δεν θα μπορέσω όσο και να σε έχω αγαπήσει, να αφήσω τη ψυχή μου δίχως φως. Εσύ πάλι αληθινό σκοτάδι γίνεσαι για όποιον σε αγαπάει, τα κρύβεις όλα στο καθημερινό ψέμα σου. Συνέχεια ψάχνεις την λύση σε ένα καινούργιο παραμύθι.