Πόσες φορές κληθήκαμε να πούμε συγνώμη σε άλλους ανθρώπους; Πολλές φορές για να μην στεναχωρήσουμε κάποιον, άλλες γιατί φταίγαμε. Τελικά όμως η συγνώμη μήπως έπρεπε να είναι προς τον εαυτό μας; Πότε ζήτησε κάποιος συγνώμη στον ίδιο του εαυτό; Η μόνη συγνώμη πρέπει να είναι προς εμάς. Δεν φροντίζουμε την ψυχή μας. Θεωρούμε πως οι γύρω μας πρέπει να έχουν την απόλυτη προσοχή μας και να είναι πάνω και από εμάς.
Συγνώμη εαυτέ μου που σε άφησα πίσω στο παιδικό μου δωμάτιο. Που έπνιξα τα δικά μου “θέλω” για να είναι ευτυχισμένοι οι άλλοι. Που πολλές φορές έκλεισα το στόμα μου για να δείξω σεβασμό εκεί που δεν υπήρχε ίχνος. Συγνώμη εαυτέ μου που αγάπησα τον σύντροφό μου περισσότερο από σένα. Που δεν σε φρόντισα, γιατί πίστευα ότι όταν κάνω χαρούμενους τους άλλους θα είμαι καλά.
Συγνώμη εαυτέ μου που ακολουθούσα τα “θέλω”, αλλά ένιωθα τύψεις γιατί κάποιοι ήθελαν να περπατήσω το μονοπάτι των “πρέπει”, το μονοπάτι του “τι θα πουν οι άλλοι”. Δεν είμαι κανενός τελικά, είμαι μόνο του εαυτού μου, ανήκω σε μένα. Πρέπει εγώ να είμαι ευτυχισμένη για να σκορπίσω την ευτυχία, εγώ να είμαι καλά για να προσφέρω, για να αγαπώ ακόμα πιο πολύ. Ας πούμε συγνώμη πρώτα σε μας κι ας ζήσουμε στα “θέλω” και μόνο, σε ένα παρόν που θα γελάμε ακόμα περισσότερο.
Άνδρεα Αρβανιτίδου