Κι ίσως καμιά φορά να σε μπερδεύει η σιωπή μου, να σε κάνει να πιστεύεις πως κατάφερες να με φέρεις με την πλάτη στον τοίχο, πως μ’ οδήγησες σ’ αδιέξοδο. Κι ίσως καμιά φορά το ήρεμο βλέμμα μου να σου προκαλεί σύγχυση και να σε κάνει να υποθέτεις πως στέρεψα από λόγια, ιδέες, τρόπους διαφυγής απ’ τα στενά μονοπάτια που θαρρείς πως με στρίμωξες. Κι ίσως καμιά φορά να σ’ αφήνω να πιστεύεις πως τα κατάφερες, πως με νίκησες, πως υποτάχθηκα. Ίσως γιατί έχω πια βαρεθεί να αποδεικνύω σ’ αυτούς που προσπαθούν να με μαχαιρώσουν πισώπλατα, έχοντας ψεύτικα κακοζωγραφισμένα χαμόγελα στο πρόσωπό τους, πως δεν μπορούν να με σκοτώσουν. Κι είσαι κι εσύ, που τόσο τους μοιάζεις…
Κι έρχεσαι και ψάχνεις να βρεις τρωτά σημεία σε μια ψυχή που πέρασε απ’ την κόλαση την ίδια και κατάφερε να βγει ζωντανή. Ψάχνεις να βρεις τρόπους να πληγώσεις μια ψυχή που βουτήχτηκε αμέτρητες φορές στο μαύρο κι ακόμη συνεχίζει ν’ αναπνέει. Τι ψάχνεις αλήθεια και γιατί; Πέθανα κι αναστήθηκα. Μ’ έχασα και με βρήκα. Μάτωσα και γιατρεύτηκα. Προδόθηκα κι επέζησα. Γονάτισα και σηκώθηκα. Διαλύθηκα σε κομμάτια και συναρμολόγησα τον εαυτό μου ξανά και ξανά και ξανά… Τι λες ακόμη να υπάρχει που μπορεί να με φοβίσει; Τι λες ακόμη να υπάρχει που μπορεί να με καταστρέψει;
Δεν ορίζομαι πια. Κάνω τα δικά μου λάθη και μετρητοίς τα πληρώνω. Κοιμάμαι με τις επιλογές μου κι αν αλλάξω γνώμη τις στραγγαλίζω και προχωράω παρακάτω. Κάνω κάθε μου βήμα με τον κατάδικό μου τρόπο κι αν σε παγίδες πέσω, μόνη μου γιατρεύομαι. Έχω το θάρρος και το θράσος να μπορώ ακόμη να κοιτώ κατάματα τον ήλιο και την αλήθεια. Και δεν φοβάμαι μην με κάψουν, αστείο μου μοιάζει πως θαρρείς πως θα τα καταφέρεις εσύ.
Γιατί έχω αλήτισσα ψυχή και δεν πονάω, ξέρω ν’ αντέχω και να κλείνω μια πληγή
κι αν δεν αξίζει κάτι πάντα προσπερνάω, είμαι απ’ τα πάθη μου πολύ πιο δυνατή.
Έχω αλήτισσα ψυχή και δεν φοβάμαι, μπορώ και κάνω κάθε μέρα νέα αρχή,
για ό,τι τέλειωσε ποτέ μου δεν λυπάμαι, ξέρω να ζω γιατί έχω αλήτισσα ψυχή…
Κική Γιοβανοπούλου