Είναι φορές που η λέξη μοίρα μου αφήνει μία αίσθηση τρομακτική… Νιώθω πως η πίστη στη μοίρα έχει τη δύναμη να σε καθηλώνει και να αφήνει άβουλο σε ό,τι φέρνει η κάθε μέρα παρακολουθώντας από την άνεση του καναπέ σου τη ζωή σου, σαν θεατής. Τι πιο εύκολο, να μένεις άπραγος και ύστερα, όταν έρχονται οι δυσκολίες – με απόλυτη ευθυνοφοβία – να βάζεις ταμπέλες στον εαυτό σου, όπως «άτυχος, άμοιρος, καημένος, λυπηθείτε με»… Έχουμε τη δύναμη να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Να φτιάξουμε το ριζικό μας, είτε έχουμε τύχη, είτε όχι. Κάθε βήμα προς την εξέλιξη θέλει μία προσπάθεια και η διαδικασία για να κερδίζουμε τις ημέρες που μας δίνονται για όσο ζούμε είναι δύσκολη.
Θα έχεις αποτυχίες, πίκρες, απογοητεύσεις, όμως θα είσαι ένας μεγάλος πρωταγωνιστής του πεπρωμένου σου. Εσύ θα προχωράς με τόλμη σε κάθε ευκαιρία που θα σου δίνεται, ενώ οι υπόλοιποι θα έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους. Και να σου πω πώς τους φαντάζομαι αυτούς; Τους βλέπω σαν φοβισμένα παιδιά, που τους κρατά ακόμη σφιχτά η μαμά το χέρι και σε όλα απαντούν με ένα «ναι», ακόμη κι αν δεν συμφωνούν. Ίσως να φαίνονται χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, όμως η δύναμη της αδράνειας που τους έχει αλυσοδεμένους και καθηλωμένους στο τίποτα, στο εύκολο, στο κενό, τους πνίγει με μελαγχολία και κατάθλιψη κάθε μέρα. Όμως ξέρουν πολύ καλά να τα κρύβουν. Όχι μόνο από τους άλλους, κυρίως από τον ίδιο τους τον εαυτό. Το ψαχούλεμα στην ψυχή πάντα πονά, γι’ αυτό και το ταξίδι στην αυτογνωσία δεν θα το κάνουν. Κι ύστερα, τα βράδια που όλα βαραίνουν και γίνονται ασήκωτα, ψάχνουν για ουρανούς μόνο στα όνειρά τους…
Ο ουρανός έξω ανήκει σε όλους μας, αλλά λίγοι μπορούμε να κοιτάμε για πολλή ώρα ψηλά. Πονάει, αλλά αξίζει. Μην αφήνεις το κεφάλι σου να γέρνει χαμηλά. Η μοίρα σου βρίσκεται εκεί που δυσκολεύεσαι να δεις, όχι μπροστά σου, ούτε κάτω. Κι ό,τι κι αν γίνει, τουλάχιστον θα πεις «προσπάθησα». Κι αυτό τεράστιο όφελος θα είναι. Εσύ, από το επόμενο κιόλας λεπτό, σε ποια κατηγορία ανθρώπων θες να ανήκεις;
Ελένη Ισπόγλου
https://instabio.cc/eleniispoglou