Και μετά λένε πονάει πιο πολύ αυτός που μένει πίσω, ρώτα εμένα να σου πω…

Εμφανίστηκες εκείνη την ύστατη στιγμή που είχα χάσει κάθε ελπίδα. Τα όνειρα μου είχαν κουλουριαστεί και η θλίψη είχε κουρνιάσει για τα καλά μες τη ψυχή μου. Μου έδειξες τον ήλιο, ενώ αγνάντευα στα πιο βαθιά σκοτάδια. Μου έδωσες ξανά ανάσα για πνοή, οξυγόνο για ζωή. Μου ανέστησες την πίστη! Την πίστη ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι εκεί έξω με ευαίσθητες χορδές και αγνές ψυχές. Με εκείνους που δεν χρειάζεται να πεις πολλά, απλά να επικοινωνήσεις με τα μάτια και με τις σιωπές και να χαθείς στη θέρμη της αγκαλιάς τους.

Θυμήθηκα πώς να είναι να αγαπάς και να σε αγαπούν. Ήσουν η καλημέρα και η καληνύχτα μου, η πιο γλυκιά καθημερινή μου συνήθεια. Ο φίλος μου, ο εραστής μου. Εκείνος που μοιραζόμουν τις σκέψεις μου απλόχερα, χωρίς δισταγμούς, χωρίς φίλτρα. Ένιωθα ελεύθερη να είμαι εγώ. Σου επέτρεψα να δεις τις ευάλωτες σκιές μου, τις πληγές μου, τα λάθη και τα πάθη μου. Δεν το συνηθίζω καλέ μου να αφήνω να δουν το μέσα μου… ίσως έτσι μπορέσεις να καταλάβεις πόσο πολύτιμος μου ήσουν και μου είσαι. Ξεγύμνωσα τη ψυχή μου για σένα ψυχή μου!

Σπαράζει η καρδιά μου στο φευγιό. Δεν γίνεται αλλιώς… Σε κοίταξα για τελευταία φορά, μας αποχαιρέτησα σιωπηλά, γύρισα την πλάτη και έφυγα. Δεν ξέρω τι ένιωσες, δεν μου είπες, μου έγνεψες μόνο ότι κατανόησες, ότι το είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή. Αλλιώς τα υπολογίσαμε. Άραγε ελέγχονται τα συναισθήματα; Πώς βάζεις σιγαστήρα στην αγάπη, στον πόθο, στη στοργή; Θα προτιμούσα να φωνάξεις, να νευριάσεις, να τα σπάσεις όλα. Υποθέτω ότι σάστισες, δεν ήξερες τι να πεις.