Έλα… Έλα εδώ να πούμε για τις αλήθειες και τα ψέματα που είπαμε ο ένας τον άλλον. Εγώ έσφαλα που σε γνώρισα, που έβαλα τον εαυτό μου σε όλη αυτή την διαδικασία να σε ερωτευτώ και να θέλω να μοιραστώ την ζωή μου μαζί σου κι εσύ έσφαλες στο ότι έκρυψες πολύ καλά την διπλή σου ζωή.

Οι εξαφανίσεις δίχως εξηγήσεις. Τα ψέματα. Οι δήθεν δουλειές. Οι υποσχέσεις. Ο χρόνος. Ο πιεσμένος χρόνος που πάντα έπρεπε να φύγεις. Οι δικαιολογίες. Η συμπεριφορά η παράξενη κάθε φορά που δεν γινόταν το δικό σου. Ένας εγωιστής με όλη την σημασία της λέξεως. Που ήθελες και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτασμένο. Τα δάκρυα που έριξα. Ο πόνος που ένιωσα. Η απόρριψη που βίωσα. Η ζωή που ζούσα μαζί σου, αλλά δίχως εσένα. Μια ζωή φάντασμα. Μια ζωή που πάλεψα πολύ για να αποβάλλω. Μια ζωή γεμάτη λάθη.

Κι όταν προχώρησα; Κι όταν έβαλα τέλος και είπα “ως εδώ”; Εμφανίστηκες απαιτώντας εξηγήσεις. Ποιος; Εσύ! Εσύ που δεν λογάριασες ποτέ εμένα. Ξερίζωσες ό,τι καλό ένιωσα για σένα. Κι εγώ τα έκανα όλα στάχτη. Ούτε αναμνήσεις, ούτε στιγμές. Δεν υπήρξες ποτέ στην ζωή μου σαν παρουσία, παρά μόνο ως εμμονή. Ναι, αυτό ήσουν, μια εμμονή, μια κακή επιρροή στην ψυχολογία μου.