Προ πανδημίας, σε μία προπόνησή μου σε γήπεδο στίβου, βρισκόμουν μπροστά από ένα πατέρα – γιο που κάνανε το περπάτημά τους. Έγκυος εγώ, πήγαινα αρκετά αργά για να ακούω το διάλογό τους.

Σοκαρίστηκα! Φαντάζομαι και εσείς όταν θα το διαβάσετε, μπορεί να κοντοσταθείτε εκεί στο “βόδι”. Το παιδί πρέπει να έχασε πολλά κιλά. Έκανε μια μεγάλη προσπάθεια σε μία αναπτυξιακή φάση κρίσιμη για όλη την ψυχοσυναισθηματική του ισορροπία. Και το αναγνωρίζει μόνο του. Αναγνώρισε πόσο καλύτερα αισθάνεται χωρίς κάποιο περιττό βάρος που ίσως τον βάραινε. Το άλλο το βάρος όμως, πώς θα καταφέρει να το βγάλει από πάνω του; Το βάρος της απόρριψης του πατέρα, αν δεν είναι όπως ο πατέρας επιθυμεί στα μάτια του;

Κατανοώ ότι μπορεί να επιβαρύνθηκε η υγεία του παιδιού του από τα κιλά. Αλλά ο πατέρας δεν επικοινώνησε αυτό. Χλεύασε το παιδί του. Σαν να ήταν άλλο πριν ένα χρόνο. Και εκτός από τον πρώτο χλευασμό – “βόδι”, συνέχισε με την πλήρη απόρριψη “Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είσαι το παιδί μου!”. Ο πατέρας ήθελε να πει “Μπράβο αγόρι μου!” και είπε “Σε αγαπάω και σε θαυμάζω υπό την προϋπόθεση του χαμηλού βάρους. Ειδάλλως, δεν σε αναγνωρίζω καν σαν παιδί μου.”!

Αν μιλούσα με αυτόν πατέρα, σίγουρα θα μου έλεγε “Μα φυσικά δεν το εννοούσα έτσι! Φυσικά και αγαπάω το γιο μου όπως και να είναι, γιος μου είναι!”. Και θα το εννοούσε. Πράγματι αγαπάει το γιο του απεριόριστα. Μπορεί και αυτή η ειλικρίνεια του – για εκείνον – να είναι και ένδειξη της στενής τους σχέσης.