Πριν μερικούς μήνες, μία όμορφη κοπέλα στεκόταν μπροστά μου στο ταμείο, για να πληρώσει σε έναν γειτονικό μου φούρνο. Εγώ είμαι με παρέα από το μαγαζί και απλώς είμαι μέσα επειδή συζητάω. Όλα καλά, μέχρι που αναφέρθηκε στη σχέση της, του οποίου το επάγγελμα ήταν ψαράς. Ένας γνωστός από την παρέα, όχι ιδιαίτερα νέος, κοίταξε ολίγον περίεργα και ψιθύρισε την παραπάνω φράση που γράφω στην αρχή. Άκουσα κάποτε ένα τέτοιο σχόλιο από έναν γνωστό μου, για ένα- κατά τη γνώμη του- αταίριαστο ζευγάρι. Λες και η επιλογή συντρόφου θα έπρεπε να είναι θέμα πτυχίων και ακαδημαϊκών προσόντων, όχι ποιότητας χαρακτήρας, συμπεριφοράς και κοινών επιθυμιών και συναισθημάτων.
Θα μου προβάλλει κάποιος την αντίσταση, μα η διαφορά στο μορφωτικό επίπεδο δεν μπορεί να απομακρύνει δύο ανθρώπους οι οποίοι ενδεχομένως να μη μπορούν να συζητήσουν για το επάγγελμά τους, καθώς η έλλειψη μόρφωσης μπορεί να δημιουργεί απόσταση; Η απάντηση είναι πως δύο άνθρωποι μπορούν με την αληθινή αγάπη να μάθουν, να βελτιωθούν, επειδή η ουσιαστική μόρφωση είναι περισσότερο θέμα συμπεριφοράς. Όχι ειδικών γνώσεων. Περισσότερο όμως, αυτή η φράση με πείραξε γιατί κρύβει μέσα της έναν κοινωνικό ρατσισμό, ο οποίος επιμένει να διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά, όπως τα πτυχία, την εργασία, την εμφάνιση.
Μα είναι δυνατόν, μόνο η επιφάνεια να μας ορίζει ως ανθρώπους; Και ποιος υπογράφει ότι ένας δικηγόρος είναι υποχρεωτικά πιο μορφωμένος; Μήπως ένα πτυχίο καρφιτσωμένο στον τοίχο του; Μήπως οι δικηγόροι που εξαιτίας τους παιδόφιλοι και βιαστές παιδιών είναι ελεύθεροι, είναι ανώτεροι από κάποιον ψαρά ο οποίος μεγαλώνει οικογένεια ή προφέρει φαγητό στον κόσμο; Μήπως ο δικηγόρος είναι ανώτερος από εκείνον που προτίμησε ο Χριστός για μαθητή Του; Μήπως είναι κατώτερος που μπορεί να επέλεξε τη δουλειά του ψαρά, επειδή δεν είχε άλλη επιλογή και είχε αδέλφια να μεγαλώσει; Μήπως τελικά, δεν υπάρχει ανώτερο ή κατώτερο επάγγελμα; Γιατί όλα με τον τρόπο τους προσφέρουν και συμβάλλουν στη βελτίωση και τις ανάγκες της κοινωνίας μας; Στην τελική, η κοπέλα μπορεί να θέλει να την αποκαλείς «λυθρίνι μου» ή να αγαπάει το φρέσκο ψάρι. Και για αυτό, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Μαρία Σκαμπαρδώνη