Πόσο εύκολα παραιτήθηκες από μας!

Όποιος να μου το ‘λεγε πως θα καταλήγαμε έτσι, δεν θα το πίστευα με τίποτα. Όπως κι εσύ έλεγες, αν μου πουν πως ήσουν με κάποιον άλλον, δεν θα το πιστέψω αν δεν το δω με τα ίδια μου τα μάτια. Παρόλη μια αγάπη που βλάστησε με 4 παιδιά, παρόλο που τα πάντα ήταν ρόδινα εξαρχής, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και το πλήρωμα του δικού μας του καραβιού δεν έδεσε στο λιμάνι του, δεν αγκυροβόλησε, παρά άφησε να μπουν τα νερά και δεν κατάφερε να το κυβερνήσει σωστά.

Χρόνια το λέω πως τα παλαμάκια χτυπιούνται με δυο χέρια και ποτέ δε θα φταίει σε ένα διαζύγιο, σε έναν χωρισμό, μόνο ο ένας, αν και τυγχάνει να το ακούμε ή να διαδραματίζεται μεταξύ των αντρογύνων κι αυτό το φαινόμενο. Μια ζωή που κανένας δεν τη φαντάζεται μακριά ο ένας απ’ τον άλλον, μα στην πορεία της ζωής όλοι αλλάζουμε και τα πάντα μεταλλάσσονται. Αλήθεια, πόσο εύκολα παραιτήθηκες από μας… Πάλευα μόνη μου πολλά χρόνια και δεν έβρισκα ανταπόκριση.

Λάθη γίνονται κι απ’ τις δυο πλευρές, μα μόνο ο αναμάρτητος ας σηκώσει την πέτρα και ας την πετάξει στον αμαρτωλό, όπως θέλουν μερικοί να φαντάζουν και να φαντασιώνονται για την απέναντι πλευρά. Και σ’ όλο αυτό το πανηγυράκι πόνων, κόπων, αντιδράσεων και ανταλλαγής σκληροπυρηνικών λέξεων και φράσεων, τα παιδιά, αθώα και ανέπαφα απ’ τη σκληρότητα της δικής μας τότε ψυχής. Έρχονται να διαπληκτιστούν με τους γονείς, καθώς ανεγκέφαλοι τότε θέλουμε να υπερισχύσουμε ο ένας του άλλου.

Ακόμα και τώρα παλεύω να καταλάβω τι έκανα, πού μου ξέφυγε και δεν κατάφερα να κρατήσω την οικογένεια. Μα θα μου πεις, ποια οικογένεια; Θα αντιπαρέλθω εγώ και θα επισημάνω πως οικογένεια είναι το μαζί κι όχι το χώρια, το ένα σώμα μια ψυχή κι όχι μόνο το σώμα του ενός ανέπαφο κι ανέγγιχτο απ’ την ψυχή του άλλου.