Ο τύπος μας αρρώστησε. Η εμμονή μας με την επιφάνεια, με αυτό που εξωτερικά φαίνεται ιδανικό, αλλά μέσα του μπορεί να είναι γεμάτο από δυστυχία, ανεπάρκεια, βρωμιά ή θλίψη.
Συναντάς κάποιον στο δρόμο και δεν σε ρωτάει ποτέ αν είσαι ευτυχισμένος, αν είσαι καλά. Σε ρωτάει μόνο αν «υπάρχει δουλίτσα», αν τακτοποιήθηκες στην προσωπική σου ζωή, αν ακολούθησες δηλαδή αυτά που πράττει η πλειοψηφία. Γιατί ευτυχία έχει ταυτιστεί περισσότερο στη συλλογική συνείδηση με το αν πορεύεσαι εκεί που πηγαίνει το κύμα, όχι αν ακολουθείς το προσωπικό σου, μοναδικό μονοπάτι. Αν ακολουθείς αυτά που επιτάσσει η κοινωνία, όχι αν είσαι ευτυχισμένος με τις προσωπικές σου επιλογές. Γιατί είναι θαρραλέα πράξη να τολμάς να διαφέρεις από το συρμό.
Ο τύπος μας αρρώστησε. Το «τι θα πει ο κόσμος» μας δυστύχησε, μάρανε το συκώτι και την καρδιά μας. Η έννοια μας να δείξουμε το νυφικό στους συγγενείς και την οικογένεια για να σταματήσουν να μας ρωτάνε, ακόμα και αν αυτό είναι ματωμένο από πληγές. Η προσκόλληση στο να φαινόμαστε τακτοποιημένοι εξωτερικά, αλλά όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού να αναδύεται όλος ο φόβος, η απελπισία και η μοναξιά μαζί. Απλώς να φαίνεται στους έξω πως έχουμε και εμείς οικογένεια, να μη μας ρωτάνε γιατί δεν ακολουθούμε το δρόμο των πολλών. Το να μαραζώνουμε σε ένα γραφείο με μία δουλειά που δε μας προσφέρει ουσιαστική χαρά, αλλά μας έχει φυλακίσει μέσα στη συνήθεια, τη ρουτίνα, το φόβο της αλλαγής. Γιατί φοβόμαστε το βλέμμα των άλλων, μη μας κατακρίνουν ή μας κολλήσουν τη ρετσινιά της “τεμπελιάς”.
Μη φανεί τίποτα παραέξω, τίποτα που θα τσαλακώσει την εικόνα μας στα μάτια της κοινωνίας. Ακόμα και αν όλα μέσα είναι ερείπια, ο τύπος και η επιφάνεια να δείχνει πλήρης, ιδανικός, ευτυχισμένος. Και έτσι, όλοι μας σταδιακά γινόμαστε υποκριτές.
Έχεις μία ζωή, μία και πολύτιμη. Μη θυσιάσεις για κανένα τύπο, για κανένα περίεργο βλέμμα συγγενή η γείτονα, για καμία κοινωνική θηλιά τη δική σου ευτυχία. Ακόμα και αν η ευτυχία σου για τα μάτια των πολλών δεν είναι ικανοποιητική ή τους μοιάζει περίεργη. Η ζωή είναι μία καθημερινή μάχη ανάμεσα στον συμβιβασμό και την ουσιαστική ικανοποίηση. Ανάμεσα στη σύμβαση και την επανάσταση. Ο άνθρωπος που εγκλωβίζεται στον τύπο δε ζει, νομίζει πως ζει, αλλά βιώνει έναν ψυχικό θάνατο ο οποίος είναι χειρότερος από το σωματικό.
Ο τύπος και η επιφάνεια απομακρύνει τον άνθρωπο από το πραγματικό του είναι. Μόνο αν σπάσουν αυτά τα πνευματικά δεσμά, ο άνθρωπος θα είναι πραγματικά ελεύθερος.
Μαρία Σκαμπαρδώνη