Ψυχή φτιαγμένη από χρυσάφι,
λάμπει απ’ όποια πλευρά κι αν την κοιτώ,
όταν την αγγίζω τα χέρια μου ζεσταίνει,
σα να πιάνω τον ήλιο τον καυτό.
Τα μάτια της έχει ολάνοιχτα η ψυχή
και μέσα μου με θαλπωρή κοιτάνε,
δίχως σκιές, θολούρες και καπνούς,
μου φανερώνουν πόσο μ’ αγαπάνε.
Τα χέρια της γλυκά με αγκαλιάζουν,
μου χαϊδεύουν απαλά κάθε πληγή,
μαζεύουν τα κομμάτια που ‘χουν πέσει
και χτίζεται η καρδιά μου απ’ την αρχή.
Κάθε της αναπνοή ακούει με ηρεμία,
στο βάθος φτάνει μες στον στεναγμό,
χωρά σαν ουρανός τ’ αστέρια,
κάθε της δάκρυ και κάθε της θυμό.
Έχει δυο φτερά, λευκά που όλο γυαλίζουν,
με κάνει βόλτα μ’ αυτά στον ουρανό,
βλέπω από κει την ομορφιά όλου του κόσμου,
χρυσαφένια μου βαθιά σε ευγνωμονώ.
Λουλούδια όμορφα το τοπίο γεμίζει,
σε ήχους χαρωπούς η καρδιά χτυπά,
νέα ζωή η αγάπη πως γεννάει,
είναι ανεκτίμητο που μαθαίνει να πετά.
Vivek