Μπορείς να με βρίσεις, να με πληγώσεις με τα λόγια σου, να με ταπεινώσεις. Να με κάνεις ένα με το πάτωμα, να ξεσπάσεις επάνω μου την εσωτερική σου οργή. Όμως μη με αφήσεις, μη με διαλύσεις τόσο σκληρά για ένα λάθος μου. Μη μου γυρίσεις την πλάτη, διότι χωρίς εσένα δεν υπάρχω. Ζω, αλλά δεν υπάρχω αληθινά.
Κανένας δεν είναι αλάθητος στο δρόμο της ζωής. Άλλοι γλιστρούν, άλλοι σκοντάφτουν, άλλοι πέφτουν κάτω εντελώς. Τα λάθη μας έτσι είναι, άλλα είναι πιο ελαφριά, άλλα πιο απλά, άλλα πιο σκληρά. Και όταν βλάπτουν τον εαυτό μας έχει καλώς, υπόλογοι σε εμάς μόνο εμείς είμαστε, όταν όμως πληγώσουν πολύ κάποιον, η προσπάθεια της επούλωσης είναι βαθιά και από μόνη της τραυματική εμπειρία.
Το ξέρω ότι σε πλήγωσα. Αλλά ταπεινώνομαι μπροστά σου, ξεδιπλώνοντας τα φύλλα της καρδιάς μου. Που είναι όλα ματωμένα και αιμορραγούν. Γιατί μέσα στην ανθρώπινη μου αδυναμία έκανα το λάθος να σε πληγώσω, να σε τραυματίσω ψυχικά. Και με μισώ για αυτό, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν την εσωτερική μου οδύνη και συντριβή. Διότι η πραγματική συνειδητοποίηση του λάθους διαλύει και εκείνον που πληγώνει, όχι μόνο αυτόν που πληγώνεται.
Το ξέρω ότι δεν έπρεπε να παρασυρθώ, να γίνει η εμπιστοσύνη σου σε εμένα η αιτία που πληγώθηκες τόσο πολύ. Το ξέρω ότι δεν έπρεπε η ομορφιά του σώματος να με τυλίξει όπως η αράχνη τα θύματά της. Ο καθένας όμως μπορεί να πέσει, ακόμα και να συρθεί χαμηλά, να γοητευτεί από την παρανομία του λάθους. Και όταν η νύχτα της απόλαυσης ξημέρωσε, η συνέπεια του λάθους έγινε αντιληπτή. Γιατί αν μπορούσα να αντιληφθώ πως η ηδονή πολλές φορές προηγείται της οδύνης, δε θα το έπραττα αυτό.
Ταπεινώνομαι μπροστά σου, επειδή τα λάθη δεν είναι ο τιμωρός μου, αλλά μία ευκαιρία να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Ταπεινώνομαι μπροστά σου, επειδή προτιμώ να με ρίξω χαμηλά και να με συγχωρέσεις, παρά να ζήσω με υπερηφάνεια μακριά σου. Και ταπεινώνομαι μπροστά σου, επειδή η συντριβή προηγείται της αναγέννησης, της αναδημιουργίας. Και θέλω μέσα από τα λάθη μου να γίνω σήμερα εκείνο που δεν κατάφερα να ήμουν χθες…
Μαρία Σκαμπαρδώνη