Εκεί που ήσουν, ήμουν. Εδώ που είμαι, γιατί δεν ήρθες;

Μαζί στην αφετηρία της διαδρομής! Χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές, ανεμελιά και πόθος. Στη ρότα της ζωής περπατήσαμε μαζί, με ενθουσιασμό και έρωτα που σε βάθος χρόνου με αργά και σταθερά βήματα μετατράπηκε σε βαθιά αγάπη. Με σεβασμό και εκτίμηση ο ένας στο πρόσωπο του άλλου, με βαθιά κατανόηση και προσπάθεια στη μεταξύ μας σύζευξη. Στα δύσβατα μονοπάτια δεν τα παρατήσαμε ποτέ, προχωρούσαμε αγκαζέ. Με πείσμα βρίσκαμε την άκρη μας ανάμεσα στις δυσκολίες και τις επίπονες στιγμές. Διεκδικούσαμε με σθένος την ένωση μας και τερματίζαμε νικητές. Όχι όμως και αυτή τη φορά…

Εκείνη την ύστατη στιγμή της απρόσμενης αλλαγής, πάγωσες. Μαχήτρια σε ένα αγώνα που δεν επέλεξα. Με διάλεξε χωρίς να ερωτηθώ. Αναγκάστηκα να βιώσω, να πονέσω, να νιώσω και αναγκαστικά να εξελιχθώ. Εσύ επέλεξες να μείνεις στάσιμος, εκείνη την ώρα που σε είχα πιο πολύ ανάγκη. Το παγωμένο βλέμμα σου μαρτυρούσε την πληγή που ήταν πιο βαθιά από τη θέλησή σου.

Δεν ήθελες, δεν μπορούσες να κατανοήσεις. Ζήτησα πολλές φορές βοήθεια, αλλά αρνήθηκες να απλώσεις το χέρι. Ίσως φοβήθηκες ότι θα σε τραβήξω στη δίνη μαζί μου, ίσως πάλι γιατί δεν μπορούσες απλά να το διαχειριστείς. Αντί για σανίδα σωτηρίας μου, επέλεξες να κλειδαμπαρωθείς στην ασφάλεια της φυλακής σου. Δεν ήθελες να έρθεις να με τραβήξεις από την σπηλιά να αντικρίσουμε ξανά μαζί το φως. Διάλεξες να σε ρουφήξει το σκοτάδι της ύπαρξής σου. Δεν το περίμενα, πληγώθηκα. Ο πόνος σφυρηλατεί τις πληγές, την ώρα του αποχωρισμού. Ματώνουν οι πληγές…

Ξέρω ότι δεν σταμάτησες ποτέ να με αγαπάς, δεν αμφέβαλλα ποτέ για αυτό. Ίσως και να με αγάπησες πιο πάνω και από έμενα. Η θεωρία όμως αποδίδεται στην πράξη. Δεν μου πρόσφερες απλόχερα εκείνη την τρυφερότητα, την ασφάλεια και την αποδοχή που μου είχες τάξει, τότε που είχα τόσο ανάγκη από κάπου να κρατηθώ. Σε ήθελα πλάι μου, να με υποστηρίξεις. Ήθελα να μου ηρεμήσεις την φουρτούνα στην καρδιά μου που με είχε περικυκλώσει, να μου απαλύνεις τον πόνο, να μείνεις ο βράχος μου να ξαποστάσω λίγο για να μπορέσω ξανά να σαλπάρω.

Νόμιζα ότι σε γνώριζα καλύτερα και από τον εαυτό μου, τόσα χρόνια άλλωστε μαζί. Όλα αλλάζουν σε ένα δευτερόλεπτο, σε ένα κλάσμα της στιγμής. Η γνώση μια απατηλή ουτοπία και το ευτυχισμένο παρελθόν ένα βιασμένο παρόν. Δεν με κράτησες κοντά, με άφησες να φύγω. Με κοίταζες να πετάω μακριά. Το βλέμμα μου σε εκλιπαρούσε μέχρι την τελευταία στιγμή. Εκεί που ήσουν, ήμουν. Εδώ που είμαι, γιατί δεν ήρθες;