Γιατί αν δεν είσαι προτεραιότητα απ’ την αρχή, δεν θα γίνεις ποτέ…

Έψαχνα καιρό να βρω τι ήταν αυτό που “κλωτσούσε” μέσα μου για το “μαζί” μας. Όλα φαινομενικά ήρεμα και τακτοποιημένα. Ένα “μαζί” που συμφωνήσαμε και σεβόμασταν. Ένα “μαζί” που δεν διατυμπανίζαμε, αλλά ούτε κρύβαμε. Ένα “μαζί” που έδειχνε αυτό που λέμε φυσιολογικό… Δυο άνθρωποι που περνούσαν καλά, που δεν απαγόρευαν ο ένας στον άλλον τίποτα, που δεν γκρίνιαζαν, δεν διαφωνούσαν. Διασκέδαζαν μαζί, μα είχε κι ο καθένας τον χώρο και το χρόνο του. Χώρο και χρόνο που έδινε την ελευθερία που είχαμε κι οι δυο ανάγκη. Χώρο και χρόνο για τη δουλειά, τους φίλους, την διασκέδαση, την ξεκούραση, την ηρεμία, τα χόμπι μας…

Χώρο και χρόνο που τελικά παραγκώνιζε το “μαζί”. Το άφηνε πίσω κι αυτό ήταν που προσπαθούσα για καιρό να κάνω λέξεις μέσα στο μυαλό μου. Προτεραιότητες. Αυτή ήταν η μαγική λέξη που έλειπε. Αυτό ήταν το κλειδί που ενώ όλα ταίριαζαν, τίποτα δεν έδειχνε τελικά να ταιριάζει. Γιατί τελικά το “μαζί” μας δεν ήταν ποτέ προτεραιότητα κι αυτό ήταν που “κλωτσούσε” σε μια φαινομενικά φυσιολογική σχέση.

Δεν θα παραστήσω το θύμα. Άφησα εις γνώση μου να βάλεις τα “θεμέλια” της σχέσης. Πίστεψα στο “μαζί” μας κι ένιωσα πως σιγά σιγά θα μπορούσαμε οι δυο μας να “χτίσουμε” μια σχέση που με το χρόνο θα γινόταν δυνατή κι ουσιαστική. Σ’ άφησα να ορίσεις το “κοντά” και το “μακριά”, να μην σε πιέσω, να μην σε “πνίξω”. Μα έλα που το “μαζί” που είναι γεμάτο “μακριά”, πνίγει εμένα τελικά. Δεν είναι που θέλω παραπάνω από σένα. Είναι που θυμώνω που μ’ έμαθες να αρκούμαι στο λίγο και το πολύ δεν το έχω ανάγκη πια. Είναι που στα χλιαρά ποτέ δεν ταίριαξα κι όμως σου επέτρεψα να κρατήσεις τη θερμοκρασία χαμηλά. Είναι που στα καλούπια που θέλησες να με χωρέσεις, δεν θέλησα να στριμωχτώ. Είναι που γαμώτο τα όρια τα έχω μόνο για να τα σπάω…