Σε τρύπια βάρκα μπήκα μάλλον από γεννησιμιού μου, λες κι είμαι ταμένη να βγάζω τα νερά κάθε τρεις και λίγο για να μην πνιγώ. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η γκαντεμιά! Μόλις πάει να ρολάρει κάτι και να σκεφτώ “κάτι καλό θα γίνει αυτή τη φορά”, σαν να ακούγεται ο ήχος που δηλώνει την απόρριψη. “Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς…” και πάλι απ’ την αρχή.
“Τώρα όμως;”, λέω λίγα χρόνια αργότερα, μιας και τόσο κρατάνε αυτοί οι κύκλοι, “Τώρα ήρθε η σειρά μου! Το δικαιούμαι!”. Ας μη σου πω τι δικαιούμαι, πάλι πέφτω σε ζονκ!
Μια νύχτα που λες, τα παράτησα. “Δεν γίνεται άλλο! Φτάνει! Με κοροϊδεύεις μες στα μούτρα μου!’’, φώναζα στον καθρέφτη. “Εγώ αποχωρώ! Εσύ κάνε ότι θέλεις!”. Σταμάτησα να προσπαθώ, σταμάτησα να ελπίζω. Έστηναν χορό οι ευκαιρίες, μπορεί να ‘ταν και ψεύτικες, δεν ξέρω κι εγώ αδιάφορη, με το φρύδι επάνω σε στυλ “τι έγινε μόλις τώρα;”.
Δεν ξέρω να σας πω ακριβώς φίλοι μου, αλλά κάτι φαίνεται ότι κινείται. Μπας κι έπρεπε να παραδοθώ στη ροή για να το μάθω; Ίσως… Τώρα τουλάχιστον μου χαμογελώ και περιμένω…
Στέλλα Σωτήρκου