Έφυγες… Κλειδαμπάρωσα καλά, έβαλα και τον σύρτη για σιγουριά. Κοίταξα από το ματάκι της πόρτας, να βεβαιωθώ ότι απομακρύνθηκες, έφυγες μακριά. Άφησα απ’ έξω όλες τις αναμνήσεις μας, τα θέλω, τα κομματιασμένα όνειρά μας, όλα εκείνα τα συναισθήματα που έγιναν θρύψαλα εν μέσω μιας στιγμής. Μου πήρε καιρό να χαμογελάσω ξανά, ίσως ποτέ ξανά το ίδιο όπως τότε. Έθαψα το γέλιο μου, μαζί με τον πόνο της αποχής.
Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, πέρασαν τα χρόνια… Προσπάθησες, δεν λέω, υπήρξαν φορές που με αναζήτησες. Κάθε φορά το έβαζα στα πόδια, να μην χρειαστεί να σκεφτώ, να νιώσω, να θυμηθώ, βασικά να αφεθώ και γυρίσω πίσω. Διέγραψα το νούμερο από το κινητό, τις φωτογραφίες, οτιδήποτε μπορούσε να σε θυμίζει. Μόνο τις αναμνήσεις δεν κατάφερα να σβήσω, όσο σκληρά και αν προσπάθησα. Αεροστεγώς κλεισμένες σε μια ακρούλα της καρδιάς μου, να παραμονεύουν.
Ακούω τη φωνή σου στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου «Είσαι καλά; Σε έβλεπα όνειρο και ανησύχησα! Αν μπορούσα να σε καλέσω από τα χαράματα θα σου τηλεφωνούσα ευθύς αμέσως. Σε παρακαλώ, πες μου ότι όλα καλά!». «Καλά είμαι!»… Είμαι; O ασκός του Αιόλου άνοιξε σε μια στιγμή, μα τον είχα κλείσει τόσο καλά! Είχε ξεθωριάσει η θύμησή σου, η φωνή σου, το φιλί, η αγκαλιά σου, όλα όσα ζήσαμε μαζί.
Mια σπίθα αρκεί να αρχίσει τη φωτιά, να κάψει ξανά τα πάντα στο διάβα της. Τζάμπα τόσα προστατευτικά, τόσες ασπίδες, αποκαΐδια όλα! Πάει καιρός… «Να περάσω κάποια στιγμή, μόνο να κάνουμε ένα τσιγάρο, να σε δω πέντε λεπτά;»… Κενό. Ευθεία γραμμή οι σκέψεις και οι αισθήσεις. Πόσες ανείπωτες λέξεις άραγε να κρύβονται σε ένα “καλά” και πόσο σθένος χρειάζεται να μαζέψεις για να μην πας εκεί που θα ήθελες να είσαι… Είναι μάλλον που ακόμα σε αγαπώ, αλλά ξέρεις φοβάμαι εκείνη την κάφτρα από το τσιγάρο και όλα εκείνα τα… “αλλά”!
Stella