Κι ίσως κάποια στιγμή έγινε για σένα πιο δεδομένη κι απ’ τα πιο δεδομένα σου. Κι αυτή κι όλη αγάπη κι η φροντίδα που απλόχερα σου χάριζε. Κι ίσως ένιωθες πως ξέφτισε το πάθος, πως ξεθώριασε ο έρωτας, πως ξέβαψε ο ενθουσιασμός κι έπαψε να είναι η προτεραιότητά σου. Κι ίσως κάποια στιγμή να κουράστηκε να παλεύει να κερδίσει την προσοχή σου και ν’ αποχώρησε αθόρυβα ή ίσως εσύ ο ίδιος να της έδειξες την πόρτα…
Κι ίσως κάποιος κάπου κάποτε να αναγνώρισε το πόσο σπάνια ήξερε ν’ αγαπάει, το πόσο άδολα κι αγόγγυστα ήξερε να χαρίζει τα πάντα της όταν νιώθει και πόσο δυνατά κι αληθινά ήξερε να δίνεται όταν νοιάζεται. Κι ίσως να τ’ αναγνώρισε και να τα λάτρεψε. Κι ίσως να κατάλαβε πόσο τυχερός είναι που την έχει στο πλάι του και να έδωσε τα πάντα του για να παραμείνει εκεί. Κι ίσως κάποτε κατάλαβες και θέλησες να επιστρέψεις, μα δεν υπήρχαν δρόμοι. Με τα ίδια της τα χέρια τους είχε πυρπολήσει. Κι ίσως κάποτε μετάνιωσες και προσπάθησες να επανορθώσεις, μα δεν έφτανες πια να την αγγίξεις.
Κι ίσως κάποια στιγμή έκλαψες για τα “δεδομένα” που δεν εκτίμησες. Κι ίσως χτύπησες το χέρι στον τοίχο με θυμό για τα “πάντα” της που απλόχερα σου χάριζε και δεν της το αναγνώριζες. Κι ίσως θα έδινες τα “πάντα” σου πια για τα δικά της. Ποτέ δεν είναι αργά ίσως σκέφτηκες… Αλήθεια δεν είναι λες; Κι ίσως τελικά ο καθένας πήρε στο τέλος πραγματικά αυτό που του αξίζει. Εκείνη την αγάπη που κέρδισε με την ψυχή της κι εσύ την μοναξιά που κέρδισες με το σπαθί σου. Κι ίσως τελικά ζήσαν αυτοί καλά κι εσύ…
Κική Γιοβανοπούλου