Τα κρύα βράδια του χειμώνα, η ψυχή μου ούρλιαζε μέσα στο σκοτάδι. Οι σιωπές μου έγιναν κόμποι. Κόμποι που ανέβηκαν στο λαιμό και ήθελαν να με πνίξουν. Πνιγόμουν μέσα στο ίδιο μου το σώμα και εσύ δεν ήσουν εκεί να με τραβήξεις. Δεν ήσουν εκεί να με βοηθήσεις. Ήμουν μόνη μου. Το χειρότερο ήταν ότι πίστεψα ότι εσύ μπορούσες να το κάνεις. Πόσο λάθος έκανα! Πόσο ένιωσα το κενό να πλησιάζει! Το κενό που εσύ με έσπρωξες να πέσω.
Έχασα το χαμόγελό μου εξαιτίας σου. Εξαιτίας της ανικανότητάς σου και της ψυχρής σου ζωής. Μου έκανες μεγάλο κακό. Πρώτα με γέμισες ψέματα. Ύστερα υποσχέσεις. Και τελικά με εξετεύλισες με τον χειρότερο τρόπο. Με άδειασες. Θα σε εκδικηθώ. Να το θυμάσαι. Θα τα πληρώσεις όλα. Ένα ένα, αργά και βασανιστικά.
Θα σε εκδικηθώ. Δεν θα ησυχάσεις ποτέ από μένα. Κάθε μέρα θα με βλέπεις παντού, αλλά δεν θα μπορείς να με αγγίξεις. Κάθε μέρα θα μου μιλάς, αλλά δεν θα περνάει ο λόγος σου. Κάθε μέρα θα φτύνεις αίμα για να με κερδίσεις, αλλά δεν θα με ενδιαφέρει. Θα σε γονατίσω κάτω που τόλμησες να με χρησιμοποιήσεις. Γνώρισες μόνο την μια πλευρά. Όχι την άλλη, την σκοτεινή, αυτή θα σε καταστρέψει. Δεν σε λυπάμαι. Ας πρόσεχες πριν αποφασίσεις να ασχοληθείς μαζί μου. Η ζωή δεν κάνει χάρες. Ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει…
Χρυσάνθη Σ.