Η ώρα έχει πάει δώδεκα το βράδυ κι εγώ για άλλη μια φορά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κάτι μέσα μου, μου φέρνει ένταση και δεν με αφήνει να κοιμηθώ. Βάζω ένα ποτήρι κρασί και βγαίνω στο μπαλκόνι. “Έχει πανσέληνο απόψε αγάπη μου” λέω ασυναίσθητα, σαν τότε που ήσουν δίπλα μου. Κοιτάζω γύρω μου, είμαι μόνη. Μα κάτι στην ατμόσφαιρα με κάνει να αισθάνομαι έντονα μια αόρατη παρουσία.
Πίνω μια γουλιά μήπως και το μυαλό έρθει στα λογικά του. Κάθομαι στην καρέκλα, το φεγγάρι απίστευτα όμορφο, ολοστρόγγυλο και μεγάλο με κοιτάζει μελαγχολικά. Μάταια προσπαθεί να χαμογελάσει. Δύο χρυσά δάκρυα πέφτουν από τα μάτια του, με λούζουν. Χρυσόσκονη παντού και μια καρδιά κομμάτια, μια ψυχή που αιμορραγεί.
Έχω παγώσει μέσα σε όλο αυτό το ολόχρυσο τοπίο. Εκεί κάπου στο βάθος σε βλέπω να μου χαμογελάς… Τα πόδια μου έχουν κολλήσει στο πάτωμα, δεν μπορώ να τρέξω να σε αγκαλιάσω και πόσο θεέ μου, μου έλειψε αυτή η ζέστη αγκαλιά σου! Με κοιτάς και χαμογελάς, τα βλέμματά μας συναντιούνται και τότε ξέρω ότι είσαι πάντα εδώ, ακόμα και μέσα στα σκοτάδια της ψυχής μου είσαι μέσα μου και χαμογελάς. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από τα δικά σου, απόψε το φεγγάρι αποφάσισε να φωτίσει αυτή την αγάπη που τόσο άδοξα έλαβε τέλος. Μας έλουσε τούτη την βραδιά για να καταλάβω ότι ακόμα κι αν δεν σε βλέπω, είσαι εδώ.
Λίγο πριν χαθεί αυτή η λάμψη και το φεγγάρι χαθεί, μου δίνεις μια καρδιά και μου λες “προχωρά, η ζωή είναι αγάπη, δώσε ό,τι έχεις σε κάποιον που περιμένει ένα σου χάδι!”. Ασυναίσθητα χαμογελάω και τότε μου λες “μόνο τότε η ψυχή μου θα είναι ήρεμη!”.
Η πρώτη ηλιαχτίδα του φωτός σβήνει ό,τι έζησα, το φεγγάρι χάθηκε μαζί με την μορφή σου. Όπως όμως έρχεται αυτό, έρχεσαι κι εσύ για να δεις ζω ευτυχισμένα; Αγαπώ και πάλι για τελευταία φορά;
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/